உங்கள் இன்பாக்ஸில் சிறந்த வலைப்பதிவுக் கதைகளைப் பெறுங்கள்
அன்று மானாமதுரை போலீஸ் இன்ஸ்பெக்டர் பூவராகவன் மகள் சரஸ்வதிக்கு நிச்சயதார்த்தம் நடைபெற இருக்கிறது. மாப்பிள்ளை வீட்டார் மதுரையிலிருந்து காலை எட்டு மணிக்குள் வந்து விடுவதாக தகவல் அனுப்பி இருந்தார்கள். லீவு போட்டுவிட்டு வீட்டில் இருந்து ஏற்பாடுகளை கவனித்துக் கொண்டிருந்தார் அவர்.
அப்போது கான்ஸ்டபிள் கண்ணாயிரம் அவசரமாக வந்து ஒரு போலீஸ் சல்யூட் அடித்தார். இன்ஸ்பெக்டர் காதோடு ஏதோ ரகசியமாய்ச் சொன்னார்.
உடனேயே தன்னுடைய உத்தியோக உடையை அணிந்து கொண்டு அவசரமாக போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்கு மோட்டார் சைக்கிளில் பறந்தார் பூவராகவன்.
போலீஸ் ஸ்டேஷன் வாசலில் பஸ் ஒன்று நின்றிருந்தது.
இன்ஸ்பெக்டர் வீட்டுக்கு பெண் கேட்டு நிச்சயம் செய்ய வரவிருந்த மதுரை சதாசிவம் பிள்ளையும் இன்னும் அவரைச் சேர்ந்தவர்களும் வாடிய முகத்துடன் அங்கு நின்று கொண்டிருந்தார்கள்.
என்ன நடந்தது என்பதை விசாரித்துத் தெரிந்து கொண்டார் இன்ஸ்பெக்டர். பஸ் மதுரையை விட்டு அதிகாலையில் கிளம்பி மானாமதுரை வந்த போது பெண்ணுக்குப் பரிசமாக போட மாப்பிள்ளை வீட்டார் எடுத்து வந்த நெக்லஸை காணவில்லை. வைத்திருந்த பெட்டிகளையும் பைகளையும் துருவித்துருவி பார்த்தார்கள். நகை கிடைக்கவில்லை. பஸ் நிறுத்தப்பட்டது. சீட்டுகளுக்கு அடியிலும் தேடிப் பார்த்தார்கள், ஒன்றும் பிரயோஜனம் இல்லை.
பயணிகள் அனைவரும் தாங்களே முன்வந்து தங்கள் பெட்டிகளையும் பைகளையும் திறந்து காட்டி சோதனைக்கு உட்படுத்திக் கொண்டார்கள். ஆனால் நாகரிகமாக உடையணிந்து இருந்த இளைஞன் ஒருவன் அத்தகைய சோதனை செய்வதை ஏற்றுக்கொள்ள மறுத்ததால் எல்லோரும் வற்புறுத்தினார்கள். வார்த்தைகள் தடித்தன. வேறு வழியில்லாமல் பஸ்சை கிளப்பி போலீஸ் ஸ்டேஷனில் வந்து நிறுத்தி விட்டார் டிரைவர்.
“இந்த பையனின் பாக்கெட்ல ஒரு பெரிய கவர் இருக்கிறது. அதை எடுத்துக் காட்ட மறுத்து விட்டான்” என்ற விவரத்தையும் இன்ஸ்பெக்டரிடம் சொன்னார் டிரைவர்.
இன்ஸ்பெக்டர் பூவராகவனின் கோபமான கடுமையான பார்வை அந்த இளைஞன் மீது திரும்பியது. அவனை விசாரித்தார். பெயர் பாஸ்கரன். பி ஏ பட்டம் பெற்றவன். சொந்த ஊர் மதுரை. அங்கேயே சொந்தத்தில் தொழில் நடைபெறுகிறது. பெற்றோரும் அவனுடன் தான் இருக்கிறார்கள்.
அருகில் நின்றிருந்த மூன்று கான்ஸ்டபிள்களுக்கு சமிக்னஞ[A1] காட்டினார் இன்ஸ்பெக்டர். அவ்வளவுதான் ஒரு அப்பாவி முயல் மீது மூன்று வேட்டை நாய்கள் ஏககாலத்தில் பாய்வது போல் பாய்ந்து பாஸ்கரனை உருட்டிப் புரட்டி அவர் பேன்ட் பாக்கெட்டிலிருந்த அந்த பெரிய கவரைப் பிடுங்கி இன்ஸ்பெக்டரின் மேஜை மீது வைத்தார்கள்.
இன்ஸ்பெக்டர் அந்த கவரை தலைகீழாகப் பிடித்து உதறினார். என்ன ஆச்சரியம்..! அதிலிருந்து சிவப்பு காகிதத்தில் சுற்றப்பட்ட வெள்ளைக் கல் பதித்த நெக்லஸ் மேஜை மேல் விழுந்தது.
இதுதான் எங்க நெக்லஸ் என்ற சற்று தள்ளி நின்ற சதாசிவம்பிள்ளை தன்னை மறந்து கத்தினார்.
நகையை திருடியதுமல்லாமல், பெரிய மேதாவி மாதிரி பேச்சு வேற.” என்று பாஸ்கரன் மீது சீறி விழுந்த இன்ஸ்பெக்டர், “ஏய் 304, இவனை இப்ப லாக்கப்பில் வை.”. ஒரு கான்ஸ்டபிள் வந்து பாஸ்கரனை இழுத்துக் கொண்டு போனார்.
அப்படிப் போகும்போதே, இன்ஸ்பெக்டர் மேஜை மீது இருந்த தன்னுடைய அந்த வெறும் கவரை எட்டி எடுத்தான் பாஸ்கரன். சதாசிவம்பிள்ளையின் பக்கம் கவனம் திரும்பி இருந்தாலும் இன்ஸ்பெக்டரின் கழுகுப் பார்வைக்கு பாஸ்கரன் தப்பி விடவில்லை, “வை அந்த கவரை! எப்படி என் அனுமதி இல்லாமல், மேஜைமீது இருப்பதை எடுக்கலாம்?” என்று ஓர் அதட்டல் போட்டார். அவர் கை லத்திக் கம்பை தொட்டுத் திரும்பியது.
அப்போதுதான் அந்த கவரில் வேறு என்னவோ இருப்பது இன்ஸ்பெக்டருக்கு தெரிய வந்தது. மறுபடியும் கவரை எடுத்து உதறினார். ஒரு போட்டோ காபியும் இரண்டு கடிதங்களும் விழுந்தன.
அந்த போட்டோவை பார்த்த போலீஸ் இன்ஸ்பெக்டரின் சப்த நாடியும் அடங்கியது. அந்த காலை நேரத்திலும் அவர் முகத்தில் வியர்த்துக் கொட்ட ஆரம்பித்தது.
அந்த போட்டோவில் அவர் மகள் சரஸ்வதியும் நகை திருடிவிட்டு அவர் எதிரே நிற்கும் பாஸ்கரன் என்ற அந்த இளைஞனும் ஜோடியாக இணைந்து நின்று கொண்டிருந்தார்கள். அந்த போட்டோவை தவிர இரண்டு கடிதங்கள் இருந்தன. ஒன்று சரஸ்வதி பாஸ்கரனுக்கு எழுதியது.
என் அன்பரே,
நாம் மதுரை கல்லூரியில் படிக்கும் போது ஒருவரை ஒருவர் நேசித்து அன்பு கொண்டிருந்தோம். கல்லூரி விழா ஒன்றில் ‘சாகுந்தலம்’ நாடகம் நடைபெற்ற போது நீங்கள் துஷ்யந்தன், நான் சகுந்தலை. அப்போதே நம்மை இணைத்து பாதி கேலியாகவும் பாதி உண்மையாகவும் பேசினார்கள்.
பிறகு ஒருநாள் சொன்னீர்கள் “காளிதாசனின் துஷ்யந்தன், அந்த சகுந்தலையை மறந்திருக்கலாம். ஆனால் இந்த துஷ்யந்தன் இந்த சகுந்தலையை மறக்க மாட்டான். மறக்க முடியாது.”
“மறந்துவிட முடியாத மாணிக்கப் பெட்டகமே…” என்று என் மீது கவி பாடினீர்கள். வாய் கிழிய வர்ணனை செய்தீர்கள். வானளாவ புகழ்ந்தீர்கள். அவை அத்தனையும் ஆண்களின் வெறும் வாய்ச் சவடால். நயவஞ்சகமான மான பேச்சு என்பது இப்போது தெரிந்து போயிற்று. நீங்கள் அசல் துஷ்யந்தனாகவே மாறி விட்டீர்கள்.
இந்த நிலையில் என் தந்தை எனக்கு மணமகனாக ஒருவரைத் தேர்ந்தெடுத்து “ஏற்றுக் கொள்!” என்று சொல்லும் போது என் அன்பு தந்தையின் கட்டளையை அமைதியுடன் ஏற்றுக் கொள்வது தான் எனக்குள்ள வழி. அதுதான் நல்ல வழி என்ற முடிவுக்கு வந்து விட்டேன்.
இந்த நிலையில் நாம் இரண்டு பேரும் இணைந்து நின்று எடுத்த ஒரு போட்டோ காப்பியை நீங்கள் வைத்திருப்பது நல்லதல்ல. அந்த போட்டோ உங்கள் கையில் இருக்கும் வரை நான் இன்னொருவருக்கு உடன்பட இயலாது. ஆகவே வருகிற வெள்ளிக்கிழமை காலை 8 மணிக்குள் அந்த போட்டோ என் கையில் கிடைக்காவிட்டால் நான் என்னை அழித்துக் கொள்வதை தவிர வேறு வழியில்லை.
என் மீது வைத்திருந்த அன்பு உண்மையானது என்றால், அந்த போட்டோ காப்பி குறிப்பிட்ட நேரத்துக்கு முன்பாக என்னிடம் கிடைக்க உதவி செய்யுங்கள். அத்துடன் இக்கடிதமும் திருப்பி எனக்கே வந்து விட வேண்டும். போலீஸ் லைனில் வசிக்கும் கான்ஸ்டபிள் கண்ணாயிரம் மனைவியிடம் இவற்றைச் சேர்த்து விட்டால், என் கைக்கு வந்துவிடும்.
ஒவ்வொரு நிமிடமும் உங்கள் வரவுக்காக காத்திருக்கும்.
உங்கள் அன்பு சரஸ்வதி.
கடிதத்தைப் படித்துவிட்டு இன்ஸ்பெக்டர் பூவராகவன் நெடுமூச்சொசெரிந்தார்.
பாஸ்கரன் சரஸ்வதிக்கு எழுதியிருந்த கடிதத்தையும் படிக்கலானார்.
என் அன்பு சரஸ்வதி,
நான் தொழில் நிமித்தம் சென்னைக்குப் போய்விட்டு நேற்று மாலையில் தான் மதுரை வந்து சேர்ந்தேன். உன் கடிதத்தைப் பார்த்துவிட்டு அந்த போட்டோவை எடுத்துக்கொண்டு ஓடி வருகிறேன்.
என் அன்பே உன்னை நான் நினைக்காத நாளில்லை. நினைக்காத நிமிஷம் இல்லை. என் தந்தை உடல் நலம் குன்றி ஆபத்தான கட்டத்தில் இருந்ததால் அவர் உடல்நிலை தேறிய உடன், முறையோடு என் பெற்றோரை அனுப்ப நினைத்திருந்தேன். அதற்குள் காரியம் முந்தி விட்டது.
உனது கோமள வடிவம் என் இதயத்தில் அழியாத சித்திரமாகப் பதிந்து விட்டு இருப்பதால், இந்த போட்டோவை திருப்பிக் கொடுப்பதில் எனக்கு வருத்தம் இல்லை. மேலும் என் அன்புப் பரிசாக நான் இத்துடன் அனுப்பியிருக்கும் நெக்லஸ் ஒன்றை தயவு செய்து ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும்.
எனக்குத் தெரியும். உன் பெயர் மட்டும் சரஸ்வதி அல்ல. அந்த கலை தெய்வத்தைப் போலவே வெள்ளை கலையுடுத்தவும் வெள்ளைப் பணிபூணவும் விருப்பம் கொண்டவள் நீ.
ஆகவேதான் வெள்ளைக்கல் பதித்த நெக்லஸ் தேர்ந்தெடுத்து அனுப்பியிருக்கிறேன். இத்துடன் எழுதிய கடிதத்தையும் நலன்கருதி திருப்பி அனுப்பி இருக்கிறேன்.
நீ என்றுமே மறந்துவிட முடியாத மாணிக்கம் தான். உன் திருமணப் பத்திரிகையை எனக்கு அனுப்பி விடாதே. அதைப் பார்த்தால், நீ என்னுடையவள் என்ற பிரமை கலைந்து விடுவதுடன் என் இதயமே நொறுங்கி விடுமோ என்று அஞ்சுகிறேன்.
நீ, நீடூடி வாழ வாழ்த்தும்
பாஸ்கரன்.
இரண்டு கடிதங்களையும் படித்து விட்டு இன்ஸ்பெக்டர் பூவராகவன் தூரத்தில் தன் பார்வையை பதித்தபடி உட்கார்ந்திருந்தார்.
அப்போது மாப்பிள்ளை வீட்டார் பஸ்ஸில் தொலைத்துவிட்ட நெக்லஸ் கிடைத்துவிட்டதாக ஒருவர் ஓடிவந்து சொன்னார். அந்த நெக்லஸ் நகைப் பெட்டிக்குள் இல்லாமல் சதாசிவம்பிள்ளை வைத்திருந்த லெதர் பாக்ஸின் உள்ளறையில் பத்திரமாக இருந்தது, பிறகு தான் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது.
சதாசிவம்பிள்ளை தயங்கியபடியே இன்ஸ்பெக்டர் முன் வந்து நின்றார்.
“வந்த நேரம் சரி இல்லை. பிராப்தம் இருந்தால் பிறகு பார்த்துக் கொள்வோம். எங்களுக்கு விடை கொடுங்கள்” என்று விழுங்கி விழுங்கிப் பேசினார்.
இன்ஸ்பெக்டர் சற்று யோசித்துவிட்டு, சரி என்று தலையாட்டினார். சதாசிவம்பிள்ளை வகையறா தப்பித்தோம் பிழைத்தோம் என்று கிளம்பிப் போய்விட்டார்கள். அப்புறம் என்ன…?
பிறகு காரியங்கள் துரிதமாக நடைபெற்றன. பாஸ்கரனின் பெற்றோர் அவசரமாக மதுரையிலிருந்து வரவழைக்கப்பட்டார்கள்.
அன்று மாலையிலேயே பாஸ்கரனுக்கு சரஸ்வதியை நிச்சயம் செய்யப்பட்டது.
நிச்சயதார்த்த விழா ஜாம் ஜாம் என்று நடைபெற்றது. பாஸ்கரனுக்கு நிஜமாகவே மாமியார் வீட்டு உபசாரம் தடபுடலாக நடந்தது.
நிச்சயதார்த்த வீட்டு மாடியில் பாஸ்கரனும் சரஸ்வதியும் தனியே சந்தித்துக் கொண்டார்கள்.
“எங்க அப்பா உங்களை திருட்டுப்பயலே என்று திட்டி விட்டாராமே! அதற்குக் கோபமா?”
“உண்மையிலேயே நான் ஒரு திருடன் தானே?’ என்றான் பாஸ்கரன். திடுக்கிட்டாள் சரஸ்வதி.
“இன்னொருவன் தாலி கட்ட இருந்த உன்னை, நான் வந்து இப்படி தட்டிக்கொண்டு போவதால் நான் திருடன் தானே.”
“அது எப்படி சகுந்தலையை, துஷ்யந்தன் மகாராஜாவை தவிர வேறு யார் தொட முடியும்?” சரஸ்வதி வாய்விட்டு கலகலவென்று சிரித்தாள். பாஸ்கரன் சரஸ்வதியை கட்டிப்பிடிக்கப் போனான்.
“அதெல்லாம் இல்லை இல்லை” என்று சரஸ்வதி பாஸ்கரன் பிடியில் அகப்படாமல் விலகி நின்றாள்.
பாஸ்கரன் ஊருக்கு திரும்பும்போது வழியில் போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்குள் நுழைந்து தன் மாமனாரிடம் சொல்லிவிட்டுப் போக வந்தான்.
போலீஸ் ஸ்டேஷன் வாசலில் காலையில் பாஸ்கரனை உருட்டிப் புரட்டி சோதனை போட்ட போலீஸ் கான்ஸ்டபிள்கள் மூன்று பேரும் உட்கார்ந்திருந்தனர்.
பாஸ்கரனை பார்த்த மாத்திரத்திலேயே எழுந்து நின்று மரியாதை உடன் சல்யூட் அடித்தனர்.
இன்ஸ்பெக்டர் பூவராகவன் வாங்க மாப்பிள்ளை என்று அன்புடன் வரவேற்றதுடன், மேஜைமீது கிடந்த லத்தி கம்பை அவசரமாக எடுத்து கீழே போட்டு விட்டுச் சிரித்தார். பாஸ்கரனும் மெதுவாகச் சிரித்தான்.
மூன்று கான்ஸ்டபிள்களும் சற்று மறைவாக நின்றபடியே விழுந்து விழுந்து சிரித்தார்கள்.
[A1]To be corrected