அத்தியாயம் 03

விடிந்து எழுந்ததுமே விழியனின் அம்மா வாணி அவன் முந்தைய தினம் சொன்ன சேதிக்கு மறுபடியும் திட்டி தொடர்ந்து அறிவுரை வழங்க ஆரம்பித்துவிட்டார்.

‘இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் எம்.எல் ஏவை பார்க்க போகும் விஷயத்தைப் பற்றி வீட்டில இந்த அம்மாவிடம் எப்படிப் பேச? வேணாம் அப்பா வரட்டும்.’ என நினைத்தான்.

‘காலையில் ஐந்தரை மணிக்கு வீட்டில் இருந்து ஹோட்டலுக்குப் போகும் அவனது அப்பா, ஒன்பது மணிக்கு கடைப்பையன் குமரேசுனோடு வருவார்.

அமாவுக்குக் கடுபடியில் கூட வேலை செய்ய அமர்த்தியிருக்கும் சமுத்திரம் ஹோட்டலுக்கு வெள்ளைப்பூண்டு இஞ்சியை உரித்து அரைத்து வைத்திருப்பார். தேங்காய் துருவி வைத்திருப்பார் அதை உடன் வரும் குமரேசனிடம் குடுத்துவிட்டுவிட்டு ஒருமணி நேரம் ரெஸ்ட் எடுப்பார். அப்பொழுது அப்பாவிடம் பேசணும் என்று காத்திருந்தான்

அப்பாட்ட விஷயத்தை மட்டும் சொல்லிட்டு அவங்க எது சொன்னாலும் காதில் வாங்காமல் பதிலுக்குத் தர்க்கம் பண்ணாமல் கிளம்பிப் போயிடணும். போயி எம்.எல்.ஏ. கிட்ட அவரோட கடை எடுக்குறதைப்பத்தி பேசிட்டு வீட்டுக்கு வந்தப்பிறகு இங்க உள்ளவங்களைச் சமாளிக்கணும்.

இப்போ இந்தக் கடை தான் முக்கியம். இப்ப போய் மாடிய அண்ணே அண்ணி மட்டும்தான் சொந்தம் கொண்டாடனுமான்ற பிரச்சனை எடுத்தோம்னா வீட்டில் சுமூகமான சூழல் இருக்காது.’ என நினைத்தபடி குளிக்க ஆயத்தமானான்.

அப்பொழுது அவர்கள் காம்பவுண்டு சுவர் ஒட்டி போகும் பக்கத்துச் சந்தில் இவனின் வீட்டின் பின் சுவரோடு ஒட்டி இருக்கும் வீட்டில் வசிக்கும் காந்தா அத்தை, அவரது மகள் ஜோதியை திட்டும் சத்தம் அப்பட்டமாக அக்குளியலறை கிராதி வழி வந்து விழியனின் காதுகளில் விழுந்தது.

“ஏன்டி ஜோதி, நீ நேத்து மதியம் சாப்பிட்டது. அதுக்குப் பிறகு இப்பவரை எதுவும் சாப்பிடாம கிடக்குற. இந்தக் கஞ்சியாவது குடி, மயக்கம் கியக்கம் வந்துட்டா ஆஸ்பத்திரிக்கு இழுத்துகிட்டு ஓட என் கையில் காசு கூட இல்லை. உயிரை வாங்காம ஒரு வாய் இதைக் குடிச்சுட்டு படுடி!” எனக் கூறினார்.

அதற்கு அவள், “போமா, இதைச் சாப்பிட்டா அப்புறம் திரும்பவும் வயித்த கலக்கும். நம்ம வீட்டுல என்ன கக்கூசா இருக்கு? முன்னாடி எல்லாம் மேலத்தெருக்கு அடுத்து முள்ளுக்காடா இருந்தது. இப்போ அங்க எல்லாப் பக்கமும் வீடு வந்துருச்சு. மறவா போக எடமே இல்ல! பகல் வெளிச்சத்துல எங்குட்டு ஆய்க்கு போவேன். முன்ன போல நான் என்ன சின்னப் பிள்ளையா?” என்றாள்.

அதற்குப் பதில் குரலாக அவ்விதவைத்தாய் காந்தாவின் குரலே வந்தது. “தெரு கக்கூசுக்கு போடி!” என்று.

அதற்கு அச்ஜோதி, “எம்மா, அதான் அங்க தண்ணி வரலைன்னு அடைச்சு போட்டுட்டாங்கல்ல. அது தெரியாதது போலச் சொல்றம்மா!” என்றாள்.

“அது தெரியும் ஜோதி, கக்கூசுக்கு காசு வாங்குற முத்துமாரி கிட்ட நான் தண்ணி கொண்டு வரேன்னு சொல்லி தொறந்து விடச் சொல்லி கக்கூசுக்கு போ. நான் பின்னாடியே தண்ணி கொண்டுட்டு வரேன்‌.” என்றாள்.

“ச்சேய், அசிங்கமா தெருவெல்லாம் நான் ஆயிக்கு போறேன்னு தண்டோரா போட சொல்லுறியாம்மா நீ! சொந்த வீடுன்னு இந்த வீட்டைவிட்டு வேற கக்கூஸ் உள்ள வாடகை வீட்டுக்கு மாறவும் மாட்டேங்குற,

சரி, அதுதான் செய்யல வீட்டு முன்னாடி வராண்டா இருக்குற இடத்தில் ஒரு கக்கூஸ் போடுங்கனு சொல்றேன், அதுக்கும் ஒத்த பத்தி வீட்டுல கக்கூஸ் யாராவது போடுவாங்களான்னு சொல்ற. நான் என்ன சின்னப் புள்ளையாமா. இது போல ஆத்திர அவசரத்துக்குக் கண்ட இடத்தில போக?

எனக்குக் கஞ்சியும் வேண்டாம் ஒன்னும் வேண்டாம். கஞ்சிய தூக்கிட்டு அங்கிட்டு போமா.” என ஜோதி கூறுவது, குளிக்க ஆயத்தமான விழியனின் காதில் அப்பட்டமாக விழுந்தது.

அதைக் கேட்டதும் அவன் மனம் கனத்துப் போனது. இதற்கு ஏதாவது செய்யணும் என்ற எண்ணம் முளைத்தது. அவர்களின் வாழ்க்கை சூழலின் பாரம் அவனது மனதின் ஓரம் ஏறிக்கொண்டது.

குளித்துவிட்டு வந்தவன் என்றைக்கும் இல்லாத திருநாளாய் வீட்டு நடுக்கூடத்தில் இருந்த பூஜையறை அலமாரியைத் திறந்து சாமியைக் கும்பிட்டு விட்டு நெற்றி நிறையத் திருநீறு பூசினான் விழியன்.

விழியன் வந்ததும் மாடி ரூமுக்காக ஒரு ரகளையை உண்டாக்குவான் என எதிர்பார்த்து இருந்த அவனின் தாத்தாவுக்கு அவன் அவ்வாறெல்லாம் செய்யாமல் அமைதியாக இருக்கவும் யோசனையோடு அவனைக் கண்காணித்தார்.

மேலும் என்றைக்கும் இல்லாத திருநாளாகச் சாமி முன் நின்று அவனின் அம்மா ஏற்றி வைத்திருந்த விளக்கில், பத்தியைப் பொருத்தி சாமிக்கு காட்டி நெற்றியில் விபூதி பூசவுமே,

’ஆஹா பையன் எதுக்கோ பம்முறான், நல்ல புள்ளை வேசம் கட்டுறானே எதுக்காக இருக்கும்?’ என்று யோசித்துக் கொண்டிருக்கும்போதே அவரின் மகனும் விழியனின் அப்பாவுமாகிய அறிவழகன் உள் நுழைந்தார்.

அவர் இவனைத் திரும்பி ஒரு பார்வை பார்த்தபடி அவருடன் வந்தவனிடம், “குமரேசா சட்டுப்புட்டுன்னு உள்ள போய்ச் சமையலுக்கு வேண்டியதை வாங்கிட்டு கடைக்குப் போயிரு. மாஸ்டர் காத்துகிட்டு இருப்பாரு.” என்று சொல்லிவிட்டு அவர் போட்டிருந்த சட்டையின் பட்டனை அவிழ்த்துக் கொண்டே அவரின் ரூமிற்குள் நுழைந்தார்.

‘எப்பொழுதும் அப்பா இந்நேரம் வீட்டுக்கு வந்ததும் அம்மா அப்பாவுக்கு டீ கொண்டு போய்க் கொடுப்பாங்க. இன்னைக்கு நான் அம்மாகிட்ட டீயை வாங்கிக்கொண்டு போய் அப்பாகிட்ட கொடுத்துட்டு அப்படியே கடை எடுக்கும் விஷயத்தைப் பற்றிப் பேச ஆரம்பிப்போம்.’ என நினைத்து அடுப்பங்கரையை நோக்கி குரல் கொடுத்துக்கொண்டே முன்னேறினான்.

“அம்மா... எம்மா அப்பா வந்துட்டாங்க, டீ போட்டுட்டீங்களா? குடுங்க நான் அவர்கிட்ட போய்க் கொடுக்குறேன். நீங்க சமையலை கவனிங்க, உங்க பெரிய மகன் இன்னைக்குப் பொண்டாட்டியை கூட்டிகிட்டு இங்க வாரான்ல. அதனால, அவனுக்குப் பிடிச்சதா வெரைட்டியா சமைக்கிற வேலை உங்களுக்கு இருக்கும்.” எனச் சொன்னான்.

தன் கணவன் வந்த அரவம் உணர்ந்து டீ தயார் செய்துகொண்டிருந்த விழியனின் அம்மா வாணி, அவன் பேச ஆரம்பித்ததும், ‘என்ன புதுசா நான் கொண்டுபோய்த் தரேன்னு வந்து நிக்கிறான்?’ என யோசனையுடன் பார்த்தார். மேலும் விழியனின் அண்ணனின் மனைவியை, ‘உங்க பெரிய மகன் பொண்டாட்டி’ என்று சொல்லவும் கோபத்துடன் முறைத்தார்.

அவன் பேசி முடித்த மறுநிமிடம், “என்னடா பேச்சு இது? உன் அண்ணன் பொண்டாட்டி உனக்கு அண்ணிதானே? அண்ணனும் அண்ணியும் வாராங்கன்னு சொல்லிப் பழகு. நாம மரியாதை கொடுத்தாத்தான் நமக்கும் மரியாதை கிடைக்கும்.” எனச்சொல்லி டீயில் சர்க்கரை போட்டதை ஆற்ற மறந்து இவனுடன் தர்க்கம் செய்து கொண்டிருந்தார்.

எது பேசினாலும் பதிலுக்குப் பதில் தர்க்கம் பண்ணும் விழியனோ, இன்று அவ்வாறு செய்யாமல் அவள் ஆத்த மறந்த டீயை எடுத்து ஆத்திக்கொண்டே, “இப்போ என்ன? உன் மருமகளை அப்படிச் சொல்லக் கூடாது. அவ்வளவுதானே! சரி, இனி அண்ணின்னு சொல்றேன் போதுமா?” என்று சொல்லியபடி இரண்டு ஆத்து மட்டும் சர்க்கரை கரைய ஆத்தி கையோடு எடுத்துக் கொண்டு நகர்ந்தான்.

அவனை ஆச்சரியமாகப் பார்த்தபடி நின்ற அம்மாவைத் திரும்பிப் பார்த்து, “அதேபோல அண்ணியாரையும் இங்க இருக்குறவங்களையும் கொஞ்சம் மனுஷ மக்களா நினைக்கச் சொல்லுங்க.” என்று சொல்லிவிட்டு நகர்ந்துவிட்டான்.

அவனின் வார்த்தைகளில் ஸ்தம்பித்து நின்றவர் மனதினுள், ‘அவன் சொல்வது சரிதான். ஆனா, யாராவது ஒருத்தர் அட்ஜஸ்ட் பண்ணி போனாத்தானே குடும்பம் ஒத்துமையாகப் போகும்! இந்தத் தடவை அவ சகஜமா இங்கேயில்லாமல் இருந்தாலும் நாம அப்படியே விடக்கூடாது பேச வைக்கணும்.’ என நினைத்தவர்,

‘ஆமா இந்தப் பையன் என்ன புதுசா அவருக்கு டீ எடுத்துக்கிட்டுப் போறான்? அவங்க அப்பாட்ட அவனுக்கு ஏதாவது காரியம் சாதிச்சுக்கிடப் பேசப் போறானோ?

ஒருவேளை கடை எடுத்து நடத்த போறேன்னு நேத்து சொன்னானே, அதுவா இருக்குமோ?’ எனச் சிந்தித்தவர் செய்துகொண்டிருந்த வேலையை அப்படி அப்படியே போட்டுவிட்டு தன் கணவனிடம் விரைந்தார் வாணி.

விழியனின் அப்பா அறிவழகன் வீட்டிற்குள் நுழையும் போது தன் சின்ன மகனை கவனித்தார். ‘என்றும் இல்லாத திருநாளாய் சாமி கும்பிட்டுவிட்டு விபூதி எல்லாம் பூசுறானே! என்னவாக இருக்கும்? ஒருவேளை அவனுக்கு அவனே பொண்ணு பாத்துக்கிட்டேன்னு வந்து சொல்ல போறானோ?’ என நினைத்தார்.

அவருக்குத் தனது பெரிய மகன் மதியை விடச் சின்ன மகனின் மேல் நூலளவு பாசம் அதிகம். காரணம் அவனது குணம்.

‘பெரியவன் லைஃப்பில் செட்டில் ஆகிடுவான். அவன் வாழ்க்கையை நல்லபடி கொண்டு போயிடுவான். தான் உண்டு தன் வேலை உண்டு என்று இருப்பான்.

ஆனால், மதி சுயநலவாதி. நாங்க அவனுக்கு உதவும்வரை எங்கள் பக்கம் நிற்பான். எங்களுக்கு இன்னும் வயசாகத் துவங்கி அவனுக்குப் பாரமாக ஆகும்போது கடமைக்கு வச்சுப் பார்ப்பான் அம்புட்டுத்தான்.

ஆனா, சின்னவன் விழியன் வெடுவாச்சுட்டி. அதேபோலப் பாசக்காரன். நியாயவாதி. கடைசியில் அன்பா அக்கறையா நம்மளை கவனிக்கப் போவது என்னவோ சின்னவனாகத்தான் இருப்பான்.’ என்ற எண்ணம் அவருக்கு.

டீ டம்ளருடன் உள்நுழையும் விழியனிடம், “என்ன துரை! புதுசா இன்னைக்குப் பக்தி பழமா சாமி கும்பிட்டு விபூதி எல்லாம் வச்சிருக்க. என்கிட்ட எதுவும் அப்ளிகேஷன் போடணுமா?” எனக் கேட்டார்.

அவரின் முன் மேஜையில் தான் கொண்டு வந்த டீ டம்ளரை வைத்தவன் முகத்தில் ஒரு நிமிடம் அவர் தன்னைக் கண்டு கொண்டாரே என்பதை உணர்ந்து ஓர் அசட்டுச் சிரிப்பு வந்து மறைந்தது.

“உங்களுக்கு டீ இங்கே வைச்சிருக்கேன்பா!” என்று சொல்லிவிட்டு வைத்தவன், தானும் அங்கிருந்த கட்டிலில் அமர்ந்துகொண்டான்.

ஃபிரெஷ் ஆகிவிட்டு அப்பொழுதுதான் வந்தவர் டீ டம்ளரை கையில் எடுத்துக்கொண்டு அதே கட்டிலின் மறு முனையில் அமர்ந்து டீ குடிக்க ஆரம்பித்தார்.

“அப்பா நான் சென்னைக்கு இனி போகலை. இங்கேயே உங்களைப் போலவே கடை எடுத்து நடத்த போறேன்.” எனச் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போது அவனின் வார்த்தைகளை உள்வாங்கியபடி அங்கு நுழைந்த அவனின் அம்மா வாணி,

”இதைப் பேசத்தான் உங்க அப்பாவுக்கு நீ புதுசா டீ ஆத்தியெல்லாம் கொண்டு போறீயோன்னு நான் நெனச்சேன். அதான் அடுப்படி வேலையை அப்படியே போட்டுட்டு வந்தேன்.” என்று அவனைப் பார்த்துக் கூறினார்.

அத்துடன் தனது கணவனிடம், “என்னங்க அவன் சொல்றதுக்கு நீங்க தலையை ஆட்டிக்கிட்டு இருக்காதீங்க. இதுக்காகவா அவனை இஞ்சினியரிங் படிக்க வச்சோம்? போதும் நம்மளோட இந்த ஹோட்டல் வேலை எல்லாம்.

வாரத்துல ஒரு நாள் கூட உஷ்ஷூன்னு உட்கார முடியாம, வடக்க, தெக்க போக முடியாம கடையே கதின்னு இராப் பகலா உழைச்சாத்தான் நாலு காசு பார்க்க முடியும். நம்ம பிள்ளைங்களாவது டிப்டாப்பா கிளம்பி போனோமா, வாரத்தில ஒருநாள் வீட்டில இருந்தோமான்னு இருக்கணும்.

அதை விட்டுட்டு ஹோட்டல் எடுத்து நடத்துறேன்னு சொல்றதுக்கு நீங்களும் ம்முனு சொல்லி அவன் ஆடுறதுக்கு ஆடி வைக்காதீங்க சொல்லிட்டேன்.” என்றார்.

அவரின் வார்த்தைகளைக் கேட்டவர், “நீ கொஞ்சம் சும்மா இரும்மா. அவன் என்னதான் சொல்றான்னு முதலில் கேட்போம்.” என அவளின் வாயை அடைத்தார்.

விழியனைப் பார்த்து, “உங்க அம்மா சொன்னதை எல்லாம் கேட்டேல்ல. கடை எடுத்து நடத்துறது, ஒன்னும் ஆபீஸ் போயிட்டு வருவது போல உன் பாஷையில் வொயிட்காலர் ஜாப் கிடையாது. நான் நிக்காம ஓடிகிட்டு இருக்கிறதை நீ பார்க்கத்தானே செய்ற?

அதோட இப்போ நான் நடத்திட்டு இருக்குற கடையோட லீஸ் இன்னும் ஒரு வருசத்தில் முடிஞ்சிடும். நானே மறு லீசுக்கு நமக்கே கொடுப்பாங்களா? அல்லது கடை வேணுமுன்னு சொல்லிருவாங்களான்னு தெரியாம முழிச்சிட்டு, அடுத்து என்ன செய்யன்னு பயந்துகிட்டு இருக்கேன்.” என்றார்.

அதனைக் கேட்ட விழியன், “அப்பா, நான் எடுத்து நடத்துறேன்னு சொன்னது, இப்போ நீங்க நடத்துற கடையை இல்ல... பஸ் ஸ்டான்ட் பின்னாடி உள்ள மெயின் பஜாரில், ஒரு ஹோட்டல் மூடிக் கிடக்குது கவனிச்சிருக்கீங்களா? அந்தக் கடையத்தான் லீசுக்கு எடுக்கலாம்னு நினைக்கிறோம்.

அது எம்.எல்.ஏ. அகத்தியனோடது. அதை நானும், ஸ்ரீராமும், கதிரும் சேர்ந்து எடுத்து நடத்தப் போறோம். ஸ்ரீராமோட அப்பாவுக்கு அந்த எம்.எல்.ஏ ரொம்ப வேண்டியவர். அதனால லீசு ரொம்பக் குறைஞ்ச விலைக்கு அவருக்காகக் கொடுக்குறார்.

நாங்க மூனு பேரும் ஆளுக்குப் பதினாறு லட்சம் தான் போட வேண்டி இருக்கும். அதுக்கு எம்.எல்.ஏ. அகத்தியனை பார்த்து பேசப் போகணும்.” எனச் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போது அவனின் மொபைல் ஒலி எழுப்பியது.

அதை அட்டன் செய்து காதுக்குக் கொடுத்தவன், “இதோ கிளம்பிட்டேன், ஐந்து நிமிசத்தில் வந்துடுறேன்‌.” என மொபைலில் பதில் சொல்லிவிட்டு,

“அதுக்குத்தான் ஸ்ரீ இப்போ போன் போட்டான். அட்வான்ஸ் பத்தி எம்.எல்.ஏ கிட்ட பேச கூப்புடுறான். நான் போய் என்ன ஏதுன்னு பேசிட்டு வந்துடுறேன்.” என எழுந்து கொண்டான்.

“டேய் என்னடா சொல்ற? பதினாறு லட்சமா???” என்று கேட்டவரிடம்,

“நீங்க யோசிக்க வேணாம்பா. நான் வீட்டில இருந்து பக்கத்துக்குல இருக்கிற இஞ்சினியரிங் காலேஜூக்குத்தான் போயிட்டு வந்தேன். அண்ணனைப் போலச் சென்னையில் வருஷம் நாலு லட்சம் பீசு, ஹாஸ்டல் பீசு எல்லாம் சேர்த்து அஞ்சரை லட்சம் எல்லாம் நான் படிப்புக்குன்னு செலவு இழுத்து வைக்கலை.

இதுக்கும் அதுக்கும் சரியா போயிடுச்சு. அதுவும் இல்லாம உங்ககிட்ட வாங்குற இந்தப் பதினாறு லட்சம் பணத்தைச் சம்பாதிச்சுக் கொடுத்துட்டுத்தான் எனக்குக் கல்யாணம் செய்றதை பத்தி யோசிப்பேன். எனக்கு டைம் ஆகிடுச்சு உங்ககிட்ட சொல்லாம செய்யக்கூடாது. பிறகு துட்டு கேட்டா என்கிட்ட சொல்லிட்டா செஞ்சேன்னு சொல்லுவீங்க. அதான் இப்போவே சொல்லிட்டேன். நான் கிளம்புறேன், வந்து மத்ததைப் பேசிக்கலாம்.” எனச் சொல்லிவிட்டு வாசலுக்கு வந்தான்.

அங்கு அவனைப் பார்த்தபடி நின்றார் அவனின் தாத்தா.

“ஓய் ஜேம்ஸ்பாண்டு. என்ன லுக்கு, உன்கிட்ட முதலில் சொல்லி ஐடியா கேக்காம அப்பாட்ட பேசிட்டேன்னு கோபமா?

எல்லாம் அவசர அவசரமா முடிவு ஆகிடுச்சு. கடை பார்த்து உறுதி செய்யப் போகுறதுக்கு முன்ன வீட்டில உடனே சொல்ல வேண்டியதாகி போச்சு. உள்ள போங்க ஜேம்ஸ்பாண்டு, உங்க மகனும் என் அம்மாவும், என்னால சண்டை போட்டுட்டு இருக்காங்க. அங்க போயி பஞ்சாயத்து பண்ணிவிடுங்க, நான் வந்தபிறகு உங்களைச் சமாதானம் பண்றேன்.” என்று சொல்லிக்கொண்டே கண்ணாடி முன் நின்று தலை வாரினான்.

அதன்பின் வேகமாகத் தான் உடுத்தியிருந்த டிராக்பேண்டை மாற்றி விட்டு விட்டு ஜீன்ஸ் பேண்டும், வொயிட் சட்டையும் போட்டுக்கொண்டு வேகமாகத் தனது மிதியடியை மாட்டிக்கொண்டு வாசலில் நின்ற பைக்கை எடுத்துக்கொண்டு கிளம்பிவிட்டான் .

ராஜபாளையத்தில் ஒரு பத்து வருடங்களுக்கு முன் அந்தப் பகுதியில் வெறும் முள்காடும் சுற்றிலும் புளியமரங்களும் வயல்காடுகளும் இருக்கும்.

ஆனால் இப்பொழுது அந்த ஏரியாவில் புதிதாகப் போடப்பட்ட நூறடி சாலையும், வரிசையாகக் கட்டப்பட்டிருந்த பெரிய பெரிய பங்களாக்களும் இருந்தது.

முன்னால் பைக்கில் போய்க்கொண்டிருந்த ஸ்ரீராமின் பின்னால் தன்னுடைய பைக்கில் கதிரேசனுடன் பயணப்பட்டுக் கொண்டே விழியன் சொன்னான்.

“கதிரு, நாம ஐந்தாவது, ஆறாவது படிக்கும் போது இந்த ரோடு ஆரம்பிக்கிற இடத்திலதானே கிரிக்கெட் விளையாடுவோம். பாரேன் இப்போ... அடையாளமே இல்லாம மாறிடுச்சு.

அப்போ இந்தப் பக்கம் நிலம் சொற்ப விலைக்கு வருதுன்னு தெரிஞ்சப்போ என் அம்மா சொன்னாங்க, அந்த முள்ளுக்காட்டுக்கு பின்னாடி இருக்குற வயக்காட்டில யாராவது வீடு கட்டுவாங்களா? அங்க நிலம் வாங்க வேணாம்னு சொன்னாங்க,

ஆனா, இப்போ இந்த ஏரியால செண்டு பத்து லட்சத்துக்கும் மேல அதுவும் வி.ஐ.பி ஏரியான்ற அடையாளத்தோட மாறியிருக்கு. நம்ம கண்ணுக்கு முன்னாடியே எம்புட்டு பெரிய மாற்றம் நடந்துருக்குல்ல கதிரு.” என்றான்.

“ஆமா விழியா, ஆனா அப்போ இருந்த காத்து, குளிர்ச்சி இப்போ இந்த ஏரியாவில இல்ல. இத்தனைக்கும் அப்போ வயக்காட்டுக்குள் இறங்குறதுக்கு முன்ன கரையில வரிசையா புளியமரமா இருக்கும்.

புளியமரம் சூடுன்னு சொல்லுவாங்க. ஆனா, நமக்கு அந்த மரத்துக்கடியில ஏம்புட்டு குளுகுளுன்னு காத்தும் நிழலுமா மதிய நேரத்தில இருக்கும்.” என்றான்.

“குளுகுளுன்னு இருந்ததுக்குக் காரணம், அதை அடுத்து இப்போ வீடுகளா இருக்குற இடத்தில் பச்சை பசுமையா இருந்த பயிர்களால கூட இருக்கலாம். இப்போ எல்லா இடமும் கான்கிரீட் வீடாகிடுச்சு. ஜனத்தொகை கூடக் கூட ஊரு விரிவடைஞ்சுகிட்டு வருவது சரிதான்.

ஆனா, அதுக்காக ஊரை சுத்தி இருக்குற வயற்காடெல்லாம் வீடா மாத்தியாச்சுன்னா மக்களுக்கு விளைச்சல் பண்ற இடம் சுருங்கிருமில்ல?

மக்கள் தொகை கூட அவங்களுக்கான சாப்பாட்டுக்கு விளைச்சல் அதிகமாகணுமில்ல? அதுக்கு விளைநிலங்களையும் விளைச்சலையும் அதிகரிக்கத்தானே செய்யணும்.

ஆனா, விளைநிலம் இங்க குறைஞ்சிருக்கு! இது என்ன லாஜிக்னே தெரியலடா!” என்று அவர்களுக்குள் பேசிக்கொண்டே எம்.எல்.ஏ அகத்தியன் வசிக்கும் தெருவிற்குள் அவர்கள் பைக் நுழைந்தது.

அகத்தியன் வீட்டின் இருபக்கமும் வரிசையாகக் கார்கள் நிறுத்தப்பட்டிருந்தது.

அதைப் பார்த்த விழியன், “கதிர் இந்த இடம் மட்டும் மாறல, நம்ம எம்.எல்.ஏ வோட லைப் ஸ்டைலும் மாறிப்போச்சு. போன எலெக்சனப்போ ஒத்த மாருதி காரும், ஊருக்குள்ள ஒரு வீடும் மட்டும் சொந்தமா வச்சிருந்த ஆளோட இப்போதைய வீட்ட பாரேன். பரம்பரை சொத்துக்காரன் கூட இம்புட்டு பெரிய வீடு வச்சிருக்கானோ, என்னவோ தெரியல. எல்லாம் நம்ம கவர்மெண்ட் கஜானா காசுல வாங்கியிருக்காரு.” என்று சொன்னான்.

“டேய் விழியா, போதும். இந்தத் தெருவத் தாண்டிய பின்னாடி இந்தப் பேச்ச வச்சுக்குவோம். அங்கன அங்கன எம்.எல்.ஏ.வின் அடியாட்கள் நிக்கிறாங்க... எதுவும் காதில் விழுந்துச்சு நம்மைப் பொளந்து கட்டிடுவாங்க.” என்று தணிந்த குரலில் கதிர் கூறினான். உடனே அப்பேச்சை அத்துடன் நிறுத்திக் கொண்டான் விழியன்.

அவனுக்கு முன் வண்டியை நிறுத்திவிட்டு வாட்ச்மேனிடம், கேட்டை திறந்து விடச் சொல்லியும், தாங்கள் உள்ளே போக வேண்டும் என வாதடிக்கொண்டிருந்தான் ஸ்ரீராம். அவனுடன் இருவரும் இணைந்து கொண்டனர்.

***

----தொடரும்----