அத்தியாயம் 13

விழியனும் கதிரும் மொட்டை மாடியில் படுத்திருந்தனர். போட்டிருந்த உடையும் தனது இருசக்கர வாகனம் மட்டுமே விழியனிடம்.

அவன் மனதினுள் பல கேள்விகள். ‘வீட்டிற்குப் போய் டிரஸ் எடுக்கவா, வேணாமா? என்னோட லேப்டாப், நான் கையில் வச்சிருக்கும் மொபைல் சார்ஜர் முதல்கொண்டு வீட்டில் தான் இருக்கு.

வீட்டுக்குப் போய் இதெல்லாம் எடுத்துட்டு வெளியில் வரணும்னா மனசு ஹெவியா இருக்கும். அம்மா அழுவாங்களோ? அப்பா அழுத்தமா இருப்பாரோ? அல்லது அம்புட்டு திமிரா உனக்குன்னு அடிச்சு பிடிங்கி வைப்பாரோ? அண்ணன் என்ன சொல்லுவான்? தாத்தா திட்டுவாரு. இதை எல்லாம் கடந்து எப்படி வெளியேற? அதற்குப் பிறகு...

தங்குறதுக்கு ஒரு வீடு வேணுமே. ஒன்னு ரெண்டு நாளைக்கு ஹோட்டல்ல ஒத்த ரூம் எடுத்துத் தங்கிடலாம். என்னோட அரசியல் பிரவேசத்துக்குப் பசங்ககூடத் தங்க முடியாது, தனியா வீடு எடுத்துத் தங்கணும்.

ஹோட்டலில் இருந்துக்கிட்டே கம்மியான ரெண்ட்டுக்கு ஒரு வீடு பார்க்கணும். இதுலேயே என் கவனமும் நேரமும் போச்சுன்னா இரண்டு நாளில் எலெக்சன்ல நாமினேசன் தாக்கல் செய்ற வேலையை எப்படிப் பார்க்க?

சும்மா பேருக்கு நானும் எலெக்சன்ல நிக்கறேன்னு எந்தக் குறிக்கோளும் இல்லாம போய்த் தாக்கல் பண்ணினா மத்தவங்களைக் குறை சொல்ல எனக்கே அருகதை இல்லைன்னு ஆகிடும்ல.’ என நினைத்தான்.

இவன் இவ்வாறு பலவற்றையும் நினைத்துக் கொண்டு இருக்கக் கதிரோ தனது மொபைலில் எஃப்பிப் பக்கத்தை ஸ்குரோல் பண்ணிக் கொண்டே படுத்திருந்தான்.

அவனிடம், “டேய் கதிர், ஆரம்பமே என்னடா இப்படி? தங்குறதுக்கு வீடு கூட இல்லாம எப்படிடா? ரொட்டீன் லைஃபுக்கு என்ன சம்பாதிக்க என்ன செய்யன்னு யோசிக்கவா? அல்லது எலெக்சன் வேலையைப் பார்க்கவா?” என்று கேட்டான்.

கதிரோ, “எதற்கு விழியா? கவலைய விடுடா, எதுனாலும் பார்த்துக்கலாம். நம்ம பசங்க நம்மளை நம்பி இறங்கி வேலை பார்க்குறேன்னு சொல்லும்போது என்ன கவலை!

சாவடி இடத்தில் மூலையில் ஒரு டென்ட் போட்டு தங்கி, கிடச்சதை வாயில் போட்டுட்டு தீயா உழைக்க நமக்குத் தெம்பு வந்துரும். என்ன ஆனாலும் பரவால்லன்னு ஒரு கை பார்த்துருவோம்டா.” என்றான்.

அப்படிப் பேசிக்கொண்டே பேஸ்புக் மெசஞ்சரில் காலையில் கிரஹாவிடம் சேட் செய்ததைத் திறந்து பார்வையிட்டான்.

அந்த நேரம் கிரஹாவும் டைம் லைனில் இருந்ததால், “டேய் கதிர், கிரஹா மேடமும் டைம் லைனில் இருக்காங்கடா! பேசுவோமா?” என்றான்.

“டேய், மணி பத்தாகப் போகுது, இப்போ போய்ச் சேட் போனா ஏதாவது சொல்ல போறாங்கடா! எதுனாலும் காலையில் பதில் சொல்வோம்.” என்றான்.

“எந்தக் காலத்தில் நீ இருக்க? இப்போ எல்லாம் பிஸ்னஸ் டீலிங் அரசியல் முடிவு எல்லாமே இப்படி நைட் சாட்ல தான் முடிவாகுது.” எனச் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே,

‘ஹாய் கதிர். என்ன முடிவெடுத்திருக்கீங்க? இதோ கொஞ்ச நேரத்தில் பதில் சொல்றேன்னு சொன்னீங்க? ஆனா, ஆளையே காணோம்? நீங்க அமைதியா இருக்குறதை பார்த்தா அரசியலில் இறங்க வேணாம்னு முடிவு எடுத்துட்டீங்கன்னு நான் எடுத்துக்கட்டுமா?’ என்ற மெசேஜ் கிரஹாவிடம் இருந்து வந்தது அவனுக்கு.

கதிர், நைட் சாட்ல தான் இப்போ எல்லாமே முடிவாகுது எனச் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போது அவரிடம் இருந்து மெசேஜ் வர, “டேய்... டேய் பாருடா. அவங்க கேக்குறாங்க! இப்போ என்னடா சொல்ல?” என்றான் கதிர்.

“மேடத்துக்கிட்ட நாங்க அரசியலில் இறங்குறதா முடிவெடுத்துட்டோம்ன்னு சொல்லுடா.

பசங்க கூட மீட்டிங்கில் முடிவெடுக்க நைட் ஆகிடுச்சு, அதுதான் காலையில் சொல்லாம்னு நெனச்சோம் என டைப் பண்ணுடா.” எனச் சொன்னான்.

அவன் சொல்ல சொல்ல இவனும் டைப் பண்ணி முடித்ததால், “நீ எள்ளுன்னா நான் எண்ணையா இருப்பேன்ல... பாரு நீ சொல்லும் போதே அப்படியே டைப் பண்ணி சென்ட் பண்ணிட்டேன்.” என்றான் கதிர்.

‘குட்’ எனப் பதில் மெசேஜ் அனுப்பிய கிரஹா,

‘நாளைக்கு மார்னிங் எங்க டிரஸ்டில் ஒரு மீட்டிங் இருக்கு. அப்படியே நம்ம எலெக்சன் விஷயம் அவங்கட்ட பேசலாமா வேணாமான்னு கன்பியூசா இருந்தது. நான் அவங்க கூடப் பேசிடலாம் தானே?’ என்று கேட்டாள்.

‘ம்... பேசிடுங்க. இதோ செவ்விழியன் கூடத்தான் இருக்கேன். நாங்க சேர்ந்து பேசி முடிவெடுத்துட்டோம். இனி பின் வாங்க மாட்டோம்.’ என டைப் பண்ணி சென்ட் பண்ணினான்.

‘ஒருநாள் சென்று எலெக்சனுக்கு நாமினேசன் தாக்கல் பண்ணணும். நீங்க என்ன செய்றீங்க... எங்க டிரஸ்ட் ஆபீசுக்கு நாளைக்கு ஒரு மூனு மணி போல வந்துடுங்க.

அடுத்தடுத்து என்ன செய்யலாம்! எப்படி எலெக்சனை பேஸ் பண்ணலாம்னு டிஸ்கஸ் பண்ணுவோம்.’ எனச்சொல்லி ஒரு ஸ்மைலி இமோஜூடன் விடை பெற்றுக்கொண்டார் கிரஹா.

அதே நேரம் ஸ்ரீராமிடம் எம்.எல்.ஏ அகத்தியன் பேசிக் கொண்டிருந்தார்.

“என்ன தம்பி சொல்ற? உன் கூட வந்த அந்த இரண்டு சுண்டைக்கா பசங்கள்ல ஒருத்தன் எலெக்சன்ல நிக்கப்போறானாம்ல?

அந்தக் காளிதாஸ் ஐயாவோட பேரன் ஒருத்தன் ஈடுபாடா இருந்தானே அவன் பார்க்க கொஞ்சம் பெரிய மண்டைக்காரன்(அறிவாளி) போல அன்னைக்கே எனக்குத் தெரிஞ்சான்.

நம்ம பக்கம் நின்னா பயலை யூஸ் பண்ணிக்கலாம்னு நினைச்சேன். ஆனா, என்ன பண்ண? ஊர் நிலவரம் பத்தி தெரியாத முட்டாளா இருக்கிறான். இந்த அகத்தியனை பத்தி தெரியாம எதிர்த்து நிக்கக் கிளம்பிட்டான். இவனை யாருன்னே தொகுதி ஜனங்களுக்குத் தெரியாது!

டெபாசிட் போய் அசிங்கமா தோத்து போய் என் பகையும் சம்பாதிக்கப் போறாங்க! நீ உன்னோட பிரெண்ட்ஸ் கிட்ட கொஞ்சம் சொல்லி வை தம்பி.” என்றார்.

“இல்லை தலைவரே! அவிங்க இந்த விஷயத்தில் என்னை ஒதுக்கி வச்சிட்டாங்க. இதுவரை எது செஞ்சாலும் கூட என்னையும் சேர்த்துக்குவாங்க.

ஆனா, என்கிட்ட எந்த மூச்சும் காமிக்காம ஒதுக்கி வச்சுத்தான் எலெக்சன் பத்தி எல்லாம் முடிவு பண்ணியிருக்காங்க.

நான் ஃபோன் பண்ணி பேச பார்த்தேன். ஆனா, அப்புறம் பேசுறேன்னு என்னைக் கழட்டி விட்டுட்டு மத்த பசங்களை ராக்காச்சி மலையில் இருக்கிற அவன் தோப்புக்கு கூட்டிட்டு போய் மீட்டிங் போட்டு பேசியிருக்காங்க.” என்றான்.

அவன் சொன்னதும் சற்று நேரம் அமைதியான அகத்தியன், “என்ன தைரியத்தில் இவிங்க எலெக்சன்ல நிக்கிறேன்னு கிளம்பியிருக்காங்க?

ஒருவேளை அவங்களுக்குப் பின்னாடி இருந்து ஏதாவது பெரிய கை சதி பண்றாங்களா? யாராவது பெரிய இடத்தில் அவிங்களுக்குப் பழக்கம் இருக்கா?” எனக் கேட்டார்.

எம்.எல்.ஏ அகத்தியன் அவ்வாறு கேட்டதும், “ஆமா, அவங்க தோப்புல பேசுன பசங்ககிட்ட தனிப்பட்ட முறையில் அப்படி என்னடா பேசுனீங்கன்னு விசாரிச்சேன்.

அவன் சொன்னான் மில் முதலாளி பூபதிராஜா அவனுக்குச் சப்போர்ட் பண்ணுவதாவும், அவரோட தங்கச்சி கிரஹான்றவங்க தான் இவனை நிக்கச் சொன்னதாவும் சொன்னான். அவனுக்குப் பின்னாடி இருந்து எல்லா உதவியும் செய்றதா சொல்லி இருக்குறதா சொன்னான்.” என்றான்.

அவன் அவ்வாறு சொன்னதும் எம்.எல்.ஏ அகத்தியன் சற்று நேரம் அமைதியாகி விட்டான்.

“பூபதி ராஜா பவர் புல் ஆன ஆளு. ஆனா, அனாவசியமா எதிலயும் தலையிடாம ஒதுங்கிப் போயிடுவார். ஆனா, அவரோட தங்கச்சி அந்தக் கிரஹா டேஞ்சரஸானா ஆளு. அந்த அம்மாவுக்கு உலக நியாயத்தையே அதுதான் தூக்கி பிடிச்சு நிறுத்தறதா எண்ணம்.

அது விழியனின் பின்னாடி நின்னா அது நமக்கு ரிஸ்க் தான். மத்தவங்க விஷயம்ன்னா ஒதுங்கி போற பூபதிராஜா தங்கச்சின்னா ஓடி வந்து நிப்பாரு.

அதனால ரிஸ்க் இன்னும் அதிகம் தான். இருந்தாலும் அரசியல் பத்தி ஆனா ஆவன்னா கூடத் தெரியாத இவிங்களை எப்படித் தட்டி அடக்கணும்னு எனக்குத் தெரியும்.

சரி தம்பி, அப்பாவ உடனே நான் வரச் சொன்னதா சொல்லு. நான் வச்சிடுறேன்.” எனப் போனில் பேச்சை முடித்தார் அகத்தியன்.

***

”பொழுது விடிஞ்சதும் எங்க தான் கிளம்புவ நீ, ஆமா புருசன்னு ஒருத்தன் இருந்தா அவனைக் கவனிக்கணும்ற எண்ணம் இருக்கும்.

அதுதான் இல்லைன்னு ஆகிடுச்சே! என்ன பொறுப்பு உனக்கு? கோயில் மாடாட்டம் ஆம்பளை கணக்கா சுத்த என்ன தடை?

அதுதான் வீட்டில் எல்லாம் கவனிச்சுக்க உனக்கும் சேர்ந்து மாடா உழைக்க நான் இருக்கேனே...” எனச் சொன்ன சாந்தாவிடம் கிரஹா,

“அண்ணி! இப்போ என்ன வேலை வீட்டில் இருக்குது சொல்லுங்க. நான் அதை முடிச்சுட்டு கிளம்புறேன். எனக்காக நீங்க எதுக்கு மாடா உழைக்கணும்?” எனச் சொன்னாள்.

“நீ போயிட்டு வாடிம்மா. பிறகு நான் என்னமோ உன்னைக் கொடுமை படுத்தியதா அவர் வந்து என்கூடச் சண்டைக்கு நிப்பார். இதெல்லாம் எனக்குத் தேவையா?” என்றார்.

மனதினுள் கிரஹாவுக்கு அத்தனை ஆதங்கம் இருந்தது. ‘அண்ணியின் மேற்பார்வையில் செய்து முடிக்க, சமையல் முதற்கொண்டு வீட்டில் அத்தனை வேலைக்கும் ஆள் இருக்கு. பிறகு என்ன வேலை எனக்காக இவங்க செஞ்சு தவிச்சு போறாங்க? இவங்களை நானா வெளியில் போகாதீங்கனு சொன்னேன்!

அவங்க கூடப் பியூட்டி பார்லர், கோயில், கெட் டு கெதர் பார்டிக்கு எல்லாம் போனா எனக்குச் செட் ஆகாது. அதுபோல அவங்களுக்குச் சோசியல் ஆக்டிவிட்டிஸ் செட் ஆகாது.

நான் அவங்க பண்றதை எதையாவது குறையா நினைக்கிறேனா? பேசுறேனா? நான் செய்றது என் மனசு திருப்திக்காக!

என்னால எதுவும் செய்யாம வீட்டில் இருக்க முடியாது. அதுபோலப் பார்ட்டி, கோயில் இப்படிச் சுத்துனா ஒருத்தராவது நான் விடோன்றதை ஏதாவது வகையில் சுட்டிக் காட்டிடுவாங்க.

அதோ கிரஹா வாரா. நல்லது நடக்குது அவ கண் படாம நைசா பேசி நவடிட்டு அங்குட்டுப் போ என்று அவர்களுக்குள் கண் ஜாடை காட்டுவதை நான் கண்டுகொள்ளாமல் இருப்பேன். இருந்தும் மனதினுள் ஒரு சுருக்கெனத் தைக்கத்தானே செய்யும்.

எனக்கு இதுபோலக் குடும்ப நிகழ்ச்சியில் கலந்துகொள்ள இதனால் பிடிக்காமலே போயிடுச்சு. நான் என்ன பண்ண?

எனக்கு இந்தப் பகட்டான சொசைட்டிக்கிட்ட ஒட்டி உறவாடுவதை விட உதவி தேவைப் படுறவங்களுக்கு என் நேரத்தை செலவழிச்சா ஒரு நிம்மதி கிடைக்கும். அதோட என்னோட மனசும் அலைபாயாம இருக்கும்.

கைம்பெண் ஆனதில் என்னிடம் என்ன குறை வந்துவிட்டது. என் கணவன் இறந்ததால் என்னுடைய தனித்துவம் எப்படி மாறிப்போனது?

இதெல்லாம் நான் எனக்குள்ளேயே கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் கேள்விகள். இதற்கான விடை எங்கு எங்குக் கிடைக்கும்?

நடந்ததை அண்ணன் காதுக்குக் கொண்டு போனா தேவையில்லாம அண்ணனுக்கும் அண்ணிக்கும் இடையில் மனக்கசப்பு வரும்.’ என அவளுக்குள் தர்க்கம் செய்து கொண்டே தட்டில் இருந்த பதார்த்தத்தை வயிற்றுக்குள் தள்ளிவிட்டு, தனது ஹேண்ட் பேக்கை எடுத்துக்கொண்டு வாசலுக்கு வந்தாள்.

தன்னுடைய ஹூண்டாய் க்ராண்ட் ஐ10 காரை செட்டில் இருந்து வெளியில் எடுத்தவள் தனது கணவர் இறந்த பிறகு கார் ஓட்ட பழக வேண்டும் என்று சொன்ன போது வந்த எதிர்ப்புக்களையும் மீறி தனக்குச் சப்போர்ட் செய்த தன் அண்ணனை நினைத்தாள்.

‘கடவுள் எனக்குக் கொடுத்த மிகப்பெரிய கிஃப்ட் என் அண்ணன். அவருக்காக இந்த அண்ணி என்ன சொன்னாலும் அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக்கலாம்.’ என நினைத்து டிரைவர் இருக்கையில் அமர்ந்த அவளால், இன்று டிரைவ் செய்ய முடியாது எனத் தோன்றியது.

எனவே, “முருகன், என்னைக் கிளப் வரை கொண்டு போய் விட்டுட்டு காரை அங்கேயே வச்சிட்டு, பஸ் பிடிச்சு வீட்டுக்கு வந்துடுங்க. அண்ணிக்கு எதுவும் வெளியில் போகும் சோலி இருந்தால் நீங்க இங்க இல்லையென்றால் கோபப்படுவாங்க.” எனச் சொல்லி வீட்டு டிரைவரிடம் தனது கார் கீயை கொடுத்தவள், பின் இருக்கையில் அமர்ந்து கொண்டவளுக்கு இன்னும் நினைவலைகள் ஓயாது சுற்றியது.

இது போன்ற வேளைகளில் அவளுக்கு வரும் தலைவலி எட்டிப் பார்ப்பது போல ஃபீல் ஆனதும் தனது ஹேண்ட் பேக்கில் இருந்த மாத்திரைகளை எடுத்து விழுங்கினாள்.

‘என் வாழ்க்கையில் இன்ப துன்பத்தில் எப்போதும் உடன் இருப்பேன் என்று சொன்ன என் கணவர் இறந்ததும் தான் எனக்கு ஒரு விஷயம் புலப்பட்டது.

இந்த உலகை அவருடன் சேர்ந்து எதிர்கொள்ள என்னைப் பழக்கவிடாது அவரின் ஆதிக்கத்தின் கீழ் காங்கிரீட் கூட்டினுள் என்னைத் தாலி என்னும் வேலி என்ற வார்த்தையில் இச்சமூகம் கட்டுப்பட வைத்திருந்தது.

கல்லூரி முடித்ததும் வேலைக்குச் செல்ல ஆசைப்பட்டேன். கல்யாணம் செய்து உன் கணவர் சம்மதித்தால் போ என்று பிறந்த வீட்டில் கட்டுப்பாடு விதித்தார்கள்.

கல்யாணம் முடிந்ததும் நானே ஒரு கம்பெனி முதலாளி நீ எதுக்கு இன்னொரு இடத்தில் வேலைக்குப் போகணும்? என்னைக் கவனிப்பது மட்டும் உன் வேலையா இருக்கட்டும் எனச் சொல்லி விட்டார்.

அவர் இல்லாத நேரம் நண்பர்களுடன் வெளியில் செல்ல ஆசை வந்தது. டிரைவர் அவருடன் தேவைக்கு அலுவலகத்தில் கொண்டு போய் விட்டுவிட்டு அங்கேயே அவருக்கு அவசர தேவைக்கு உதவ என்று இருந்து கொள்வதால், என்னை வெளியில் கூட்டிச் செல்ல டிரைவரை அனுப்பச் சொல்வேன்.

அப்பொழுது நான் இல்லாம நீ மட்டும் போய் என்ஜாய் பண்ண போறியா? அதெல்லாம் வேண்டாம் எனச் சொல்லி நண்பர்களுடனான என் பழக்கத்தை நிறுத்தியாகி விட்டது.

சமையல், வீடு, சுற்றத்தாரின் விஷேசங்களுக்கு இவருடன் போவது மட்டுமே என் அன்றாட வாழ்க்கை ஆகிடுச்சு. அவரும் பிஸ்னஸ் அது இது என்று பிசியாக இருந்ததால் நான் வீட்டுச் சிறைப்பறவை ஆனேன்.

வீட்டில் அவர் இருக்கும் நேரங்களில் பெரும்பாலும் நான் வெளியில் எங்காவது கூட்டிக்கொண்டு போக வேண்டும் என நினைப்பேன். அவர் வெளியில் நிறைய நேரம் சுத்துவதால் கிடைக்கும் நேரத்தை வீட்டில் தூங்கி எழுந்து சாப்பிட்டு ஓய்வில் இருக்கணும் என நினைப்பார்.

இரண்டு பேரின் எதிர்பார்ப்புகள் எதிர்ப்பதமாக இருப்பதால் நிறையச் சண்டை வரும். அந்தச் சண்டையின் முடிவு இளமையின் தேடலாக முடியும்.

இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் சரியாகப் புரிந்து கொண்டோமா என்பதை உணரும் முன்பே குழந்தை.

குழந்தைக்கு ஒரு வயசு ஆகும் முன்பே நான் கல்யாணம் முடிந்த நாளில் இருந்து கூட்டிக் கொண்டு போகச் சொன்ன கோவா டிரிப். அதன் முடிவில் சந்தித்த ஆக்சிடெண்ட். அந்த ஆக்சிடெண்டில் அவர் இறந்தது கூடத் தெரியாது என் தலையில் அடிபட்ட காரணத்தால் அந்தச் சம்பவம் நடக்கும் சூழல் மட்டும் என் நினைவில் இருந்து தப்பி விட்டது என் தலையில் ஏற்பட்ட காயத்தால்.

பாதி நினைவு தெளிந்த நிலையில் டாக்டர் சொன்ன வார்த்தை என் காதில் இன்னும் கேட்பது போல இருக்கு.

‘தலையில் பிளீடிங் ஆகுது உடனே ஆபரேஷன் செய்து பிலீடிங் நிறுத்தணும் பெரிய ஆபரேஷன் தான் முடிந்த அளவு முயற்சி செய்வோம்.’ எனச் சொன்னது.

எனக்கு உணர்வு மரத்துப் போனது என் உடல் பாகங்களை என்னால் அசைக்க முடியவில்லையே தவிரக் கரக் கரக் என்று என்னை அறுப்பது எனக்குத் தெரிந்தது.

அங்கிருந்து எழுந்து ஓடவேண்டும் போல ஒரு எண்ணம். ஆனால் என்னால் எதுவும் செய்ய முடிய வில்லை. என் கைகள் கால்கள் எதுவும் இயங்கவில்லை.

எனக்கு எதுக்கு ஆபரேஷன் பண்றாங்க என என்னால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை.

ஏன் என்றால் நாங்கள் கோவாவுக்குக் கிளம்புவதற்கு முன்பு வரை உள்ளது மட்டுமே என் நினைவில் இருந்தது.

கோவா போனதோ அங்கு என்ஜாய் செய்ததோ அதில் ஆக்சிடெண்டில் மாட்டியது எதுவுமே எனக்கு நினைவு இல்லை.

அதற்கடுத்து ஐ.சி.யூ மாத்தணும் என்று சொன்னது மட்டும் தான் எனக்கு நினைவுக்கு உள்ளது.

ஐ.சி.யூவில் இருந்தவர்கள், அவர்களின் வாழ்க்கையின் எல்லை வரை அந்த நரகம் நினைவில் இருந்து அகலாது.

ஐ.சி.யூவில் அட்மிட் பண்ணுங்க என்று சொன்ன மறுநொடி அவர்களின் மூச்சுக்குழலில் உள்ள சளி நீக்கப்படும். உணவு பாதையில் இருக்கும் கழிவுகள் அகற்றப்படும்.

அவர்களின் உடலில் போட்டிருந்த அத்துணை உடைகளும் உருவப்பட்டு மேற்பகுதியை மட்டும் போர்த்தி வைக்கும் பச்சை நிற ஸ்கிரீன் துணியைக் கட்டுவது போலக் கவுனுடன் ஆன உடை அணிவிக்கபடும்.

மூச்சுக்குச் செயற்கை குழாய்ப் பொருத்தப்படும். சிறுநீர் போக ரப்பர் குழாயுடன் இருக்கும் பை அவர்களின் உறுப்பில் பொருத்தப்படும்.

குளுகோஸ் உடலினுள் அவர்களின் நரம்பில் ஏற்றப்படும் குழாய்களின் மூலம் அனுப்பப்படும். உணவு தண்ணீர் எதுவும் அவர்களின் வாய்வழி கொடுப்பது நிறுத்தப்படும்.

கைகால்கள் உலட்டி உடலில் மாட்டிருக்கும் இத்தனை வயர்களில் ஏதாவது ஒன்றை உருவி விட்டால் என்ன செய்ய என்று கையையும் காலையும் கட்டிலுடன் சேர்த்துக் கட்டப்படும்.

அதாவது அவர்கள் பழுதடைந்த இயந்திரமாக அப்பழுதை சரி செய்ய என்று கட்டிலுடன் கட்டிப்போட்டு சரி பார்க்கப்படும் ஒரு இயந்திரமாகப் பாவிக்கப்படுவார்கள்.

ஐ.சி.யூ சிக் வீட்டுக்குப் போனதும் சரியாகிடும். இதுதானே இன்றைய கார்ப்பரேட் உலகின் ஐ.சி யூ நிலை.

டாக்டர்கள் சொல்வதை எந்தவித மறுப்பும் சொல்லாது ஏற்கும் உறவினர்கள். எப்படியோ காப்பாற்றிக் கையில் கொடுத்திடுங்க எம்புட்டுப் பணம் வேண்டும் என்றாலும் செலவழிக்கிறேன் என்ற வார்த்தை மட்டுமே உதிர்க்கும் மக்கள்.

இதே எமர்ஜன்சி அறைகள் இந்தக் கார்ப்பரேட் உலகிற்கு முன்பும் இருந்தது தானே.

ஆனால் அப்பொழுது ஐ.சி.யூவில் இருக்கும் மனிதருடைய மனநிலை இந்தளவு பாதிப்பு ஏற்படுமா?

கூடவே ஒரு நர்ஸ் ஐ.சி.யூவில் இருப்பாங்க. அட்மிட் ஆகியிருப்பவர் வயதானவராக இருந்தால் தாத்தா கைய காலை உலட்டாதீங்க டியூப் விலகிடும். கொஞ்சம் பொறுத்துக்கோங்க சரியாகிடும் போன்ற வார்த்தைகள்.

வீட்டில் இருந்து கூடவே இருக்கும் ஒரு உறவினர். மருத்துவரின் ஆதரவான பேச்சு போன்ற மனதளவில் பேஷண்டுக்குத் தன்னைச் சுற்றி நம்பிக்கையூட்டும் மனிதச் சூழல் இருக்கும் என்ற என் கருத்தில் ஏதேனும் மாற்றுக் கருத்து இருக்கிறதா? என்னோட புரிதலில் ஏதேனும் தவறு இருக்கிறதா?

நோயாளியின் மனநிலை இப்பொழுது உள்ள ஐ.சி.யூ.வில் என்னமும் பண்ணிக்கோங்கடா. எனக்கு எல்லாம் வெறுத்து போச்சு. என்னால் உங்களை மீறி ஒன்றும் செய்ய முடியாது. இத்தனை நாள் நான் கட்டிக்காத்த உணவு உடை போன்ற அடிப்படையே இங்குத் தகர்ந்திருச்சு. இன்னும் என்ன? என்ற மனநிலை பேஷண்டுக்கு வந்துவிடுவது சரியா?

இன்றைய மிகப்பெரிய மருத்துவமனையில் உள்ள பேஷண்டின் உளவியல் நிலை என்ன என்று நான் நினைக்கிறேன். இது சரியா?‘கிரஹா தான் மருத்துவமனையில் இருந்த நாட்களின் பயத்தை மறக்கயியலாது அசை போட்டபடி காரில் பயணம் செய்கிறார்.

வருடங்கள் ஆகியும் தனது வாழ்வு புரட்டிப்போட்ட சம்பவங்களைத் தனது அண்ணனின் துணைகொண்டு மீண்டுவந்தாலும் தன்னைத் துரத்தும் அமங்கலி என்ற நிலையின் விளைவுகளைச் சந்திக்கும் வேளைகளில் அவள் அடிக்கடி நினைவில் பின்நோக்கி நகர்ந்துவிடுவது தவிர்க்கமுடியாமல் போய்விடுகிறது

***

---தொடரும்---