6.சிவகாமியின் செல்வன்

இராஜக்காள் பட்டியில் அவனது வீட்டில், கயல்விழி, கனிமொழி, இருவரும் அத்தை மகன் வரும் முன்பே, அப்பாக்களோடு அங்கே சென்றனர். வீட்டில் சிவகாமி தம்பிகளை வரவேற்க சிவசாமி மருமகள்கள் இருவரிடமும் மகனின் வீர விளையாட்டை கேட்டு மகிழ்ந்தார். 

சின்னவள் கனிமொழி தான் வாய் ஓயாமல் அத்தை மகன் வீரத்தைப் புகழ்ந்து கொண்டிருந்தாள். சிவகாமி அம்மாவுக்கு, மகனைப் பற்றிப் புகழுரை பிடித்திருந்தாலும் , அதனால் மகன் பெறும் வீரத் தழும்புகளைப் பார்த்தே மனம் வருந்துவார். அதே போல் கயல்விழியும், அவன் காயங்களை, கண்ணாலே கணக்கெடுத்து வைத்திருந்தவள், அவன் வரவை எதிர் நோக்கிக் காத்திருந்தாள்.

அறிவின்  மனைவி சாந்தியை ஐந்து மாத ஆண்குழந்தையோடு நேற்று தான் பிறந்த வீட்டிலிருந்து அழைத்து வந்திருந்தனர், கைக்குழந்தையை பார்த்து வருகிறோம், என சகோதரிகள் இருவரும் வந்திருந்தனர்.

ஒரு பெண்ணுக்குச் சீர்வரிசை பொருட்கள் தருவது போல் அன்பு கொண்டு வந்து இறக்க, சாந்தி தான் கொழுந்தனுக்கு ஆராத்தி எடுத்து திருஷ்டி சுத்திப் போட்டாள். சின்னச்சாமியும் பெருமையாகவே பார்த்தார். வழக்கம் போல் சிவகாமியம்மாள் அடுப்படிக்குள் புகுந்து கொள்ள, மகன் நேராக அடுப்படிக்குள் சென்று அம்மாவைத் தான் தாஜா செய்தான்.

"சரி மாப்பிள்ளை நீ குளிச்சிட்டு ரெஸ்ட் எடு, நாளைக்கு பேசிக்குவோம்." என மகள்களை அழைக்க, அவர்கள் அத்தையம்மா முகத்தை பார்த்தனர். 

"சாந்தியும் பச்சை உடம்புக்காரி, எனக்கு ஒத்தாசை செஞ்சிட்டு வரட்டும். பெரியவனைக் கொண்டாந்து விடச் சொல்றேன்" என சிவகாமி சிபாரிசு செய்யவும். 

"பெரியவ இருக்கட்டும், சின்னவளைக் கூட்டிட்டுப் போறேன். பொம்பளைப் புள்ளைங்க காலையிலிருந்து வீடு தங்கலையின்னு, அவுக அம்மா ஒரே ஆட்டம்." என கனிமொழியை கந்தவேல்  அழைத்துச் சென்றார். அன்பு அவசரமாக வெளியே வந்து குமரவேலிடம், அக்காவுக்காக பரிசு வந்த பட்டு புடவைகளில் இரண்டை கொண்டு வந்து நீட்டவும், “வேற வினையே வேண்டாம், உங்க அக்கா என்னை கொன்றுவா. நீயே வந்து அவளை  தாஜா பண்ணி குடு. அக்காவாச்சு, தம்பியாச்சு.“ என தப்பித்து சென்றான் குமரவேல். மகளிடம் பயந்து ஓடும் மருமகனை பார்த்து சின்னசாமி சிரித்துக் கொண்டார். 

இராஜக்காள் பட்டியில் உள்ள சிவகாமி இல்லத்தின் அரசி சிவகாமி. ஐந்தரையடி உயரம் பூசிய உடல்வாகு , படர்ந்த முகம், எடுப்பான பல் வரிசை, முகவாய் ,அதில் மஞ்சள் பூசி காதிலும் மூக்கிலும் வெள்ளைக்கல் தோடு மூக்குத்தி டாலடிக்க, சிவப்பு வட்டப் பொட்டு, நெற்றி வகிட்டில் குங்குமம், முகப்புச் சங்கிலியில் கோர்த்த திரு மாங்கல்ய கொடி ,இரண்டு கையிலும் ஜோடி தங்கவளையல்கள் இலேசாகக் காதோரம் மட்டும் வெள்ளிக்கம்பி அழகு சேர்க்க, அளவான முடியைத் தளரப் பின்னி, எப்போதுமே ஒரு கன்னியாவது தலையில் பூ வைத்திருப்பார்.

பிறந்த வீட்டிலும், புகுந்த வீட்டிலும் கணவரிடமும் செல்வாக்கு மிகுந்தவர். அதட்டியோ, ஓங்கியோ பேசவராது. ஆனால் அவரைப் புறந்தள்ளி விட்டு எந்தக் காரியமும் செய்யவும் இயலாது. மகன் ஜல்லிக்கட்டில் வென்று வருவது பெருமை தான், ஆனால் அவன் மேனியில் தாங்கி வரும் புண்களைப் பார்த்துத் தான் துடித்துப் போவார்.

இன்றும் வரிசையாக அவன் வென்ற செய்தி வரவர, விழுப்புண் எத்தனையோ எனத் தாய் மனம் அதைத் தான் கணக்கெடுத்தது. இதோ சின்னமகன் வந்து விட்டான். மருமகளைத் திருஷ்டி கழிக்கச் சொல்லி விட்டு, இவர் தயாராக வைத்திருந்த மஞ்சள் பத்தை எடுக்கச் சென்றார். அன்பு பின் தொடர, மாமனார் மருமகளிடம் , “போயி உன் அத்தை மகனைப் பாரு, காளையை அடக்கின காளை, அம்மாளை சமாளிக்கிறதுக்கு அவகிட்ட பாட்டு பாடி ஐஸ் வச்சு, செல்லம் கொஞ்சிகிட்டு கிடப்பான்.” என சொல்லவும், கயல்விழி, சிரித்துக் கொண்டு மெல்ல பூனை போல் பதுங்கி அடுப்படி வாசலை ஒட்டிய மறைவில் வந்து நின்றாள் .

அன்பு, அவன் அப்பா சொன்னது போலவே ,அம்மாவி முந்தானையை பிடித்துக் கொண்டே நேராக அடுப்படிக்கு வந்து, திரும்பி நின்றவரைக் கட்டிக்  கொண்டு ,

" வெற்றி மீது, வெற்றி வந்து என்னைச் சேரும் . 

அது வாங்கித் தந்த பெருமை எல்லாம் உன்னைச் சேரும். 

என தன பக்கம் அம்மாவைத் திரும்பியவன், அவர் முன் மண்டியிட்டு 

பெற்றெடுத்து பேர் கொடுத்த அன்னையல்லவோ, 

 நீ பேசுகின்ற தெய்வம் என்பது உண்மை அல்லவோ,

கையை நீட்டி  புரட்சித் தலைவர் போல், தன் அம்மாவை அவன் ஆட்டிவைக்க, சிவகாமியால் கோபத்தை இழுத்து பிடிக்க முடியவில்லை. 

தாய் பாலில் வீரம் கண்டேன்

தாலாட்டில் தமிழை கண்டேன் … " என , அதற்கு பிறகு வரிகள் தெரியாமல் ராகத்தை மட்டும் ஹம்மிங்க் செய்ய, ”போதும், போதும் நிறுத்து , இந்த ஐஸ் வைக்கிற வேலை எல்லாம் வேணாம்.“ என அவன் தலை  முடியை வருடவும், மண்டியிட்டவாறே அவர் வயிற்றோடு கட்டிக்கொண்டவன். 

 " என்னாம்மா, முதல் பரிசு வாங்கிட்டு வந்திருக்கேன். பைக் அடிச்சிருக்கேன். ஒரு டிராக்டர் நிறையச் சாமான் இருக்கு, ஒரே உன் மகனை பாரட்டுது, நீ ஒரு வாழ்த்து சொல்லமாட்டியா?" என அவன் கேட்கவும், 

“ஊர் காரவுகளுக்கு என்ன, அது பொழுதுபோக்கு, சுத்தி நின்னு கை தட்டிட்டு போயிடுவாங்க, என் மகனுக்கு எங்க அடி  பட்டருக்கு, எங்க கொம்பு குத்தியிருக்கு, தோல் வழண்டருக்குன்னு நான் தான பார்க்கணும்.” என அவன் சட்டையைத் தூக்கி ஆராய்ந்து பார்க்க, 

அவரை விடுத்து எழுந்தவன், “இது தான வேணாங்கிறது , நான் என்ன சின்னப்ப பயலா, உன் மகனுக்கு ஏழு கழுத்தை வயசாச்சு.“ என அடுப்படி மேடையில் ஏறி உட்கார்ந்து,அம்மா  வைத்திருந்த பஜ்ஜி, கேசரியை ஒரு கை பார்த்தவன், “ ஏய் மம்மி, நான் ஜெயிச்சிட்டு வருவேண்டு தான இதெல்லாம் செஞ்சிருக்க, அப்புறம் என்ன?” என்றான். 

"அன்பு, நீ ஜெயிச்சிட்டு வர்றது எனக்கு பெரிசில்லை, உன் சந்தோஷம் தான் எனக்கு பெரிசு. அதுக்காகதான் ஜல்லிக்கட்டுக்கு போறதுக்கு கூட எதுவும் சொல்றது இல்லை. ஆனால்  அதுக்காக இப்படி உடம்பெல்லாம் ரணமாக்கிட்டு வர்ற பாரு. அதை பார்க்கிற தெம்பும் எனக்கு இல்லை . நான் சொன்னாலும் நீ கேட்க மாட்ட. சரி உன் திருப்திக்காக வந்து பார்க்கிறேன். ஆனால் வெந்நீர் விளாவி வச்சுருக்கேன். வா அம்மா ஊத்தி விடுறேன். அப்புறம் வந்து அதெல்லாம் பார்க்கலாம்." என அமர்த்தலான குரலில் சொன்னார்.

"என்னைப் பெத்த மகராசி, சண்டையில கிழியாத சட்டை எது. ஜல்லிகட்டுனா, நாலஞ்சு கீறல் விழத்தானச் செய்யும். அதுவும் உன் மவன், இருபத்தஞ்சு காளையை அடக்கி இருக்கேன், முப்பது, முப்பத்தஞ்சு காளைமாட்டு மேல பாஞ்சுருக்கேன், அதென்ன கொஞ்சவா செய்யும்?" என அம்மாவிடம் இடக்குப் பேசியவன்,  "மேலு கசகசன்னு இருக்கு, கட்டாயம் குளியல் போட்டுத் தான் ஆகனும். ஆனால் நீ வரவேண்டாம். நானே குளிச்சுக்குறேன்." என்றான் மகன்.

"மத்த நாள் நீயே குளிச்சுக்க, இன்னைக்கு நான் தான் ஊத்தி விடுவேன்." எனச் சிவகாமியம்மா பிடிவாதம் பிடிக்க.

"அம்மா, உன் மருமகள் வேற வெளியே நிக்கிறா, என் இமேஜ டேமேஜ் பண்ணாத தாயே, அப்புறம் என்னைப் பத்தி அவ என்ன நினைப்பா?" என அவன் சத்தம் குறைத்துக் கேட்கவும்,

"என்ன நினைப்பா. அம்மா புள்ளைன்னு நினைப்பா. அதில உனக்கு என்ன குறை, நீ என் மகன் தானே." என அவர் விடாப்பிடியாய் நிற்கவும்,

"குறை என்ன நிறை தான், சிவகாமியின் செல்வன்கிறதே, எனக்கு  பெருமை தான் என்னைப் பெத்த ஆத்தா..." எனச் சினிமா வசனம் பேசிக்கொண்டு, அம்மாவின் கன்னத்தைப் பிடித்துக் கொஞ்சிக் கொண்டிருந்தான் அன்பு.

"போதும், நீ எம்புட்டு ஐஸ் வச்சாலும், நான் தான் தண்ணீர் ஊத்திவிடுவேன். இன்னைக்கு நீ தப்பிக்கவே முடியாது." என்றார் சிவகாமி.

"அத்தை நீங்கச் சொன்ன மாதிரியே பாத்ரூம்ல எல்லாமே எடுத்து வச்சிட்டேன்." என அடுப்படிக்கு வெளியேவே நின்று குரல் கொடுத்தாள் கயல்.

"சிவகாமி... இதுக்கெல்லாமா அசிஸ்டென்ட் வச்சிருக்க?" என அவன் கேலி பேசவும், "ஆமாம்டா, எனக்கு அப்புறம் அவ தான உனக்குப் பார்க்கனும். அதுக்குத் தான் பழகிக்கிறா." என்ற படி மகனை வரச் சொல்லி விட்டு சிவகாமி முன்னே நடந்தார்.

அவர் நகரவுமே, அன்புவும் வெளியேறிய பின் அடுப்படிக்குள் வரலாம் என நினைத்து நின்ற கயலின் கையைப் பிடித்து உள்ளே இழுத்தான் அன்பு. கயல் சற்றும் எதிர் பாராதவள், "அம்மா!" எனக் கத்தியபடி வந்து அவன் மீதே மோதவும், அவசரமாக அவள் வாயைப் பொத்தியவன் கதவு மறைவுக்கு அவளை இழுத்துச் சென்றான்.

கயல்விழியின் கண்கள் கயல் போலவே துள்ள, அவளும் அவனிடமிருந்து விடுபடத் துள்ளினாள். அதை ரசித்தபடியே அவளை நெருங்கியவன், "உங்க அத்தை, நீ பழகிக்க வந்தேண்டு சொல்லுச்சு, வா பழகலாம், நீ வந்து குளிச்சு விடுடி." என வம்பிழுத்தான். “விடு மாமா...” என  அவள் பொத்திய அவன் கைகளுக்குள் வாயை அசைத்து  கயல் விழிகளில் கலவரத்தைக் காட்டவும், அவனுக்கு மேலும் சுவாரஸ்யமானது.  "காளையை அடக்கிட்டு வந்துட்டேன், எனக்கு பரிசு எங்கே இந்தக் கன்னி ரெடியா?" என்ற கண்ணடித்தபடி படி அவள் வாயிலிருந்து கையை எடுத்து ஒரு கையால் சிறையெடுத்து அவளை அணைத்தபடி நின்று, மறு கையால் அவள் கன்னத்தை தட்டவும். முகம் சூடேற , உடல் நடுங்கியவள், "அத்தை..." என  அலற முற்பட வெறும் காற்று மட்டுமே வந்தது.

ஆனால் சத்தம் போட்டுவிடுவாளோ என அவன் மீண்டும் அவசரமாக  அவள் வாயைப் பொத்தியவனை " அன்பு" எனச் சிவகாமி அழைத்தார்.

"இந்தா வந்துட்டேன் மா." எனப் பதில் தந்தவன், "அடியேய் கையை எடுக்கப் போறேன், கத்தின கொன்றுவேன்.” என்றவன், அவள் அசந்த நேரம் அவசரமாக கன்னத்தில் ஓர் இதழொற்றலையும் தந்து அவளை அதிர்ச்சிக்கு உள்ளாகி விட்டு, “இரு உன்னை வந்து வச்சுக்குறேன்." என மிரட்டி விட்டுச் சென்றான். கயல்விழி, “ஆத்தி!!!" என படபடக்கும் நெஞ்சை பிடித்தபடி நின்றாள் .

குளியலறையில் அம்மாவும், மகனுக்கும் வாத விவாதங்களும், சண்டையுமாகக் குரல் கேட்டுக் கொண்டே இருக்க, ஒரு கட்டத்தில் வலுக்கட்டாயமாக அம்மாவை வெளியே அனுப்பி விட்டான்.

சிவகாமி முகத்தைத் தூக்கி வைத்துக் கொண்டு வெளியே அமரவும், அவரது கணவர் சின்னசாமி, " ஏத்தா, இளந்தாரிப் பயலுக்குப் போய், மேலுக்கு ஊத்துறேண்டு போறியே, அவன் விடுவானா. இதுக்குக் காலாகாலத்தில அவனுக்கு ஒரு கல்யாணத்தைச் செஞ்சு வை, மருமகள் வந்து பார்த்துக்கட்டும். உன் தம்பி, இவனுக்கு மேல தவ்விக்கிட்டு திரிஞ்சவன் தானே, இப்ப நம்ம கலைச் சொல்றதைக் கேட்டு வீட்டில் உட்காரலை." என வழி சொல்லிக் கொடுக்கவும், சிவகாமியின் முகம் பிரகாசமானது.

"சரியாச் சொன்னீங்க. நாளைக்கே கந்தன் கிட்ட பேசிடுவோம். இந்தத் தடவை கயல் வைக்கிறது தான் அவளுக்கு, கடைசிக் கன்னிப் பொங்கலா இருக்கனும். அடுத்த வருஷம் நம்ம வீட்டில் வந்து பொங்கல் வைக்கட்டும்." என வரிசையாகத் திட்டமிட்டார் சிவகாமி.

அன்பு குளித்து முடித்து வந்து, அம்மாவுக்குத் தெரியாமல் மறைவிடத்திலிருந்து உடலைப் பட்டும் படாமலும் துடைத்துக் கொண்டு இருக்கும் போதே, கயல் பயந்து, பயந்து மறைந்திருந்து அவனைப் பார்த்தாள். அவள் பார்ப்பதை அறிந்த அன்பு, "அடியே, குரவை குட்டி அம்புட்டு அக்கறை இருக்கவ, நேரா வந்து மருந்தைப் போட்டு விடு, இங்கிட்டு மறைஞ்சு நின்னு பார்த்துட்டு , அங்குட்டு உன் அத்தைகிட்ட  போய் வத்தி வச்ச கொன்றுவேன்." என்றான்.

" ஐயோ!" என விரலைக் கடித்துக் கொண்டு நின்றவள், அமைதியாகவே மறைந்து நிற்கவும், அன்பு சுற்றும், முட்டும் பார்த்து விட்டு சத்தமின்றி வந்து மீண்டும் அவளை முற்றுகையிட்டான். 

"ஐயோ, மாமா விடு ப்ளீஸ், இப்படியே செஞ்சேனா நான் போயிடுவேன்." என மெல்லிய குரலில் அவள் கெஞ்சலாக மிரட்டவும், அவளை முறைத்தவன், “போறதுண்டா, உங்கப்பாவோடவே போயிருக்க வேண்டியது தானேடி , எதுக்கு இங்கன  நிண்ட?" என  எரிந்து விழுந்தான். அவள் கண்களில் கண்ணீர் குளம் கட்டியது.

"கண்ணை மூடினாலும், உன்னைக் காளை குத்தினது தான் கண்ணு முன்னாடி வரும். அதுக்குத் தான் பார்க்க வந்தேன். நீ என்னடான்னா என்னை வையிற, உனக்காக எவ்வளவு சாமி கும்பிட்டேன் தெரியுமா?" என அவள் மெல்ல விசும்பவும்.

"ஏய் அழுவாதடி,நான் உன்னை என்னமோ செஞ்சிட்டேன்டு, எங்கம்மா என்னை வையும்." என்றவன், "ஆமாம், என்னைக் கட்டிக்கப் போறவ தான், இதுக்கெல்லாம் கவலைப் படனும், நீ எதுக்குச் சாமி கும்புடுற, கவலைப்படுற. உன் தாய்மாமன் வீடு, உனக்குக் குச்சுக்கட்டவே, எனக்கு உரிமையில்லையிண்டானுங்க. நீ என்னைப் பார்க்க வர்றது, உன் அம்மாவுக்கும், தாய்மாமன் வீட்டுக்கும் தெரியுமா, அப்ப என்ன செய்வ?" என அவள் பதில் என்ன, என அவள் வாய்மொழியாகவே அறிவதற்காக வேண்டுமென்றே வம்பிழுத்தான்.

கயலின் கண்ணில் குளம் கட்டி நின்ற நீர், மடை திறந்தது போல் முத்து, முத்தாகக் கன்னத்தில் வடிந்தது. அதைத் துடைத்துக் கொண்டவள், "அவுங்க சொன்னா, நீ காளைமாட்டையே அடக்குற வீரன் தானே, வந்து என் முறைப்பொண்ணுனு ,என்னைத் தூக்கிட்டு போ, அதை விட்டுட்டு என் மேல கோவத்தைக் காட்டாத." என மெல்ல பயந்தபடியே , அசட்டுத் தைரியத்தில் சொன்னவள் அங்கிருந்து அகல முற்பட, அவனுக்கும் லேசாக நகை அரும்பியது. அவளுக்கு முன் வந்து பாதையை அடைத்தவன், தன் காயங்களைச் சுட்டிக் காட்டி பட்டியலிட்டு, " இம்புட்டு தான் காயம், பார்த்திட்டேயில்லை, கிளம்பு" என்றபடி அவளைக் கடந்து தனது அறைக்குள் சென்று விட்டான்.

அவனது அறைக்குள், உடல் வலிக்கான மாத்திரை, மருந்து, ஸ்ப்ரே எனப் பஞ்சு, டெட்டால் என ஒரு சிறிய மருந்தகத்தையே கடைப் பரப்பி வைத்து விட்டு வந்திருந்தவள், சிவகாமியிடம் சென்று , "நான் கிளம்புறேன் அத்தை..." என்றாள்.

"அட இரு, அதுக்குள்ள எங்க கிளம்புறவ " என்றவர், அன்பு வாங்கி வந்திருந்த பரிசு பொருட்களில், ஐந்து பட்டுப் புடவைகளும் இருக்க, அதில் கயலுக்கு பொருத்தமான சேலையை எடுத்து பூவும் சேர்த்து, "நாளைக்கு இதைக் கட்டிக்கிட்டு பொங்கல் வை." என்றார். 

"எனக்கு ஒண்ணும் வேணாம். உங்க மகனை கட்டிக்க போறவளுக்கு குடுங்க." என அவள் மறுக்கவும், “அடியாத்தி, என்  மகனை கட்டிக்கிற போற, என் மருமகளுக்கு தான் கொடுக்குறேன், நீ தான் இந்த வீட்டுக்கு சின்ன மருமக, அதில உனக்கு சந்தேகமா , அன்பு ஏதாவது வஞ்சான, வஞ்சாலும் கண்டுக்காத, அத்தை இருக்கேன்ல, நான் பார்த்துக்குறேன்.“ என மகனுக்கு கேட்காதது போல் பாவனையில் அத்தையம்மா ரகசியம் பேச,

 இவள் மறுத்ததை மட்டும் காதில் வாங்கிய அன்பு, "அம்மா, அப்ப இந்த மாத்திரை, மருந்தையும் தூக்கிட்டுப் போகச் சொல்லு, அதை வாங்கக் கூடவா வக்கில்லாமல் இருக்கோம்." என கோபமாக மொழிந்தான். 

"டேய், சும்மா , என் மருமகளை, என்னமாவது சொல்லி, ஒரண்டை இழுத்துக்கே இருக்காத." என சின்னசாமியும், “கயல் உனக்காக அக்கறையா வாங்கிட்டு வந்துருக்கு, அதை குறை சொல்லாத அன்பு.” என சிவகாமியும் மகனை கண்டித்தனர்.

அதன் பிறகு ,கயல் என்ன சொல்லியும், கேட்காமல் இரவு உணவை இரண்டு மகன்கள், மருமகள்கள் என எல்லாருமாக சேர்ந்து உட்கார்ந்து சாப்பிட்டு, அவளை சமாதானப்படுத்தியே சின்னச்சாமியோடு அனுப்பி வைத்தார் சிவகாமி. 

7.அக்காவின் கவலை 

கயல்விழியின் அம்மா உமா, தனது கோபத்தை, கணவன் மீது காட்ட இயலாமல், இளைய மகள் மீது காட்டிக் கொண்டிருந்தார்.

"வயசுக்கு வந்த குமரிகளை ஜல்லிக்கட்டு போட்டிக்கு கூட்டிட்டு போறதை, எங்கையாவது கேள்விப் பட்டிருக்கமா. அட இந்த ஊரில  இருந்தாலும் பரவாயில்லை. ஏழு கிலோமீட்டர் தாண்டி அலங்காநல்லூர்ல கூட்டிப் போயிட்டு வந்திருக்காக. அக்கா மவனுக்குக் கை தட்ட ஆள் வேணுமாக்கும். இந்தக் குமரிக்கின்னாலும் அறிவு வேண்டாம். நேரா வீட்டுக்கு வர்றதை விட்டுப்புட்டு, அத்தை வீட்டில போய் உட்கார்ந்து இருக்கா. எல்லாம் அப்பா, அப்பத்தா, சித்தபான்னு குடும்பத்துக்குள்ளையே ஜோடி சேர்க்கிற வேலையைப் பார்க்குதுங்க. இன்னைக்கு வரட்டும், அவளுக்குக் கச்சேரி வச்சுக்குறேன்." எனக் கொல்லைப்புறத்தில் பாத்திரத்தைத் தேய்த்துக் கொண்டே ஒட்டு மொத்த குடும்பத்தையும் திட்டிக் கொண்டிருந்தார் உமா.

அவர் விளக்கிப் போட போட, பாத்திரங்களைத் தண்ணீர் ஊற்றிக் கழுவி எடுத்துக் கொண்டிருந்தாள் கனிமொழி. நடுவில் பேச்சுக்கு கொடுத்தாலோ , அக்காவுக்கு ஆதரவாகப் பேசினாலோ அம்மா தன்னையும் வறுத்து எடுத்து விடுவாள் என அமைதியாகவே வேலை செய்து கொண்டிருந்தாள். அதிலும் உமா, நடுவில், "அந்தப் பாத்திரத்தில சாம்பப் பூத்துகிடக்கு பாரு. நல்லா அழுத்தி தேய்ச்சு தண்ணிய ஊத்திக் கழுவு." எனச் சின்ன மகள் வேலையிலும் ஒரு கண் வைத்து அவளைத் திருத்தியவர், புகுந்த வீட்டைத் திட்டும் வேலையையும் தொடர்ந்தார்.

"ஆடுற வரைக்கும் ஆடுங்க. நாளைக்கே இதுக்கு ஒரு முடிவு கட்டுறேன்." எனத் தன்னைப் போல் பேசிக் கொண்டிருந்த உமா, கணவர் , கந்தவேல், "என்ன சத்தம்???" என வினவவும் அடக்கி வாசித்தார்.

அதே நேரம் சின்னச்சாமி, மருமகளைக் கொண்டு வந்து இறக்கி விட வந்தவர், "கந்தா, கயல் அப்பவே இறக்கி விடச் சொல்லுச்சு. உங்க அக்கா தான் விடமாட்டேன்னுட்டா. மருமகளை வையாத." என உமாவின் காதிலும் கேட்கும்படியும் சொல்லிவிட்டுப் போக,

"சிபாரிசுக்கு மாமனோட வந்திருக்காலாக்கும்." என மீதி கை வேலையையும் அவர் முடித்து வருவதுக்குள், கயல்விழி சாமர்த்தியமாகச் சென்று கனகம்மாள் அப்பத்தாவின் அறையில் விரித்துப் படுத்துக் கொண்டாள். ஆனால் காலை முதல் நின்றதில் படுத்த உடனேயே அசதி போட்டு அழுத்த, நன்றாகத் தூங்கி விட்டாள்.

உமாவின் புலம்பல்கள் யாவும், தனது வீட்டிலிருந்த கலைச்செல்விக்கு நன்றாகவே காதில் விழுந்தது. உமாவும் அவளுக்காவது கேட்கட்டும் என்று தான் கொல்லையில் உட்கார்ந்து பேசுவார். இரவு மகன்கள் இருவரையும் தூங்க வைத்த கலைச் செல்வி, தன் மாமனும், கணவனுமான குமரவேலிடம் இன்று நடந்தவைகளைச் சொல்லிப் பேசிக் கொண்டிருந்தாள்.

"உமாத்தை சொல்றதில என்ன தப்பு இருக்கு. வயசுக்கு வந்த பொட்டப்புள்ளையை ஜல்லிக்கட்டுக்கு கூட்டிட்டு போகலாமா, எம்புட்டு பேர் வருவானுங்க." எனக் குறை சொல்லவும். "அடியே, நான் கூட்டிட்டுப் போன மாதிரி, எங்கூடச் சண்டைக்கு வர்றவ. கயலும், கனியும், சிநேகிதகாரப் புள்ளைங்க கூப்பிட்டதுக்குப் போயிருக்குங்க. ஏன் இம்புட்டு பேசுற மதினிக்கு, மகளுங்க எங்க போகுதுன்னு தெரியாதா.இதில வேற என்னமோ இருக்கு." எனக் குமரவேல் சொல்லவும் ,

"என்னா மாமா சொல்ற?" எனப் புரியாமல் கேட்டாள் கலை.

"அடியே, ஜல்லிகட்டுல, மதினியோட பிறந்த வீட்டுக் காளையும் முடுவார்பட்டில இருந்து வந்து கலந்துக்குச்சு. அவைய்ங்க தான் பெருமையா நாலு காளை வளர்க்கிறானுங்கல்ல. மூத்தவன் கோதண்டம் அதைதான பார்த்துத் திரியிறான். பயங்கரமா பழக்கி இருந்தானுங்க. நம்ம அன்புவை அது குத்தி தூக்கிடுமுன்னு எதிர்பார்த்தாய்ங்கே. ஆனால் அன்பு அதையும் சாய்ச்சுபுட்டான்." என விவரத்தைச் சொன்னவன்,  "அதுக்குத் தான் மதினிக்கு இம்புட்டுக் கோவம் வருதுன்னு நினைக்கிறேன்." எனத் தன் யூகத்தைச் சொல்லவும். 

கலைச்செல்வி கணவனை முறைத்தவள், " ஜல்லிக்கட்டு, மஞ்சுவிரட்டுன்னு உனக்கு மேல அவன் திரியிறான். இது எங்க போயி முடியப் போகுதோ.ஒழுங்கா பிழைப்புத் தலைப்பைப் பார்க்கச் சொல்லுவியா, நீயும் சின்னப்பயலை ஏத்தி விட்டு வேடிக்கை பார்க்கிற." எனக் கணவனைத் திட்டவும்.

"அடியே, எல்லாம் ஒரு வயசு வரைக்கும் தான். ஒரு கால்கட்டுப் போட்டா, அவனும் பொட்டிப் பாம்பா அடங்கி என்னாட்டம் பொண்டாட்டி பேச்சைக் கேட்டு இருக்கப் போறான்." என மனைவியை வம்பிழுக்கவும், "நீ பொண்டாட்டி பேச்சைக் கேக்குறவன், இப்படி வெளியே பிரச்சாரம் பண்ணிக்கிட்டு இரு. நீ செய்யற வம்பு வழக்கெல்லாம் எனக்கில்ல தெரியும்." என மாமனைக் குறை பேசியபடியே அன்பு, கயல்விழியைப் பற்றிய கவலையையும் கணவனிடம் பகிர்ந்தாள்.

"விடு, எல்லாம் நடக்கிறபடி தான நடக்கும். நல்லதாவே யோசிப்போம்." என இந்தத் தையில் நல்லது நடக்கட்டும் என நினைத்தார்கள்.

இரவில், அன்புச் செல்வன் தூங்கப் போகும் முன்பு, அவனது அறைக்குள் பாலோடு வந்த சிவகாமி, குப்புறப் படுத்துத் துயில் கொண்ட மகனின் காயங்களுக்கு, கயல்விழி காட்டிக் கொடுத்துச் சென்றிருந்த, ஆயின்மென்ட் எடுத்து மென்மையாகத் தடவினார்.

மகனின் மேனி நோகுமோ, காயம் தாங்குமோ என்பது போல் தன் மென்மையான விரல்களால் துளித் துளியாக எடுத்து அவன் காயங்களுக்கு மருந்திட, தாயவள் கண்களில் கண்ணீர் வெள்ளம். அது உருண்டு அவன் மேனியிலும் பட, பட்டென முழித்தவன், சட்டென எழுந்தான்.

"நீ படுடா, எந்திரிக்காத." எனத் தாய் பதறவும். "எனக்கு ஒண்ணும் இல்லைமா, நீ அழுகிறது தான் என் மனசுக்குக் கஷ்டமா இருக்கு." எனவும் சட்டெனக் கண்ணீரைத் துடைத்த சிவகாமி, " சரி அழுகலை. இதைக் குடி." எனப் பாலை குடிக்கக் கொடுத்து விட்டு, மகன் மாட்டை அடக்கிய வீரத்தைப் பற்றிப் பேசிக் கொண்டிருந்தார். அன்புவும் உற்சாகமாகப் பேசவும், மேலும் சிறிது நேரம் கயல்விழி பற்றியும் பேசினர்.

"அதெல்லாம் சரி தான். அத்தை தான் பொண்ணு கட்டிக் கொடுக்க யோசிக்கும். அப்படி எதாவது சொன்னா, நீ கவலைப் படாத. உன் மருமகளைத் தாலியைக் கட்டி தூக்கிட்டு வரவேண்டியது என் பொறுப்பு." என்றான்.

"அப்படியெல்லாம், அவசரப்பட்டு எதுவும் செய்திடாதடா. முறையா பரிசம் போட்டு, கல்யாணம் கட்டி கூட்டிட்டு வருவோம். கந்தன் கிட்ட நான் பேசுறேன்." என மகனைச் சமாதானம் செய்து வைத்தார் சிவகாமி.

தை மூன்றாம் நாள், அதிகாலையிலேயே, மருமகளுக்குக் காணும் பொங்கல் வைக்க எனப் புதுப் பானை, அரிசி, பருப்பு, வெல்லம், பட்டுச் சேலை என இரண்டு செட் எடுத்துக் கொண்டு தம்பி வீட்டுக்கு வந்து விட்டார் சிவகாமி.

கந்தவேல் மனைவி உமா முடுவார்பட்டியில் பிறந்தவர். அவருக்கு மகளைப் பிறந்த வீட்டில் கொடுக்க வேண்டும் என்று ஆசை. அவர்களும், விவசாயம், மாட்டுப் பண்ணை எனச் சம்சாரிக் குடும்பம் தான். அதோடு அவரது அண்ணனுக்கும் இரண்டு மகன்கள், மூத்தவன் தான் கோதண்ட ராம், இளையவன் தனுஷ் ராம். மூத்தவன் விவசாயத்தோடு , மாடுகளையும் ஆதாயமாகவே பார்த்து திரிய, இளையவன்  படித்துவிட்டு, சென்னையில் கம்ப்யூட்டர் இன்ஜினியராக இருந்தான். மகளை அவனுக்குக் கொடுக்க வேண்டும் என்பதே உமாவின் எண்ணம். அதை வலியுறுத்திக் கொண்டே இருப்பார். ஆனால் கயல்விழிக்கு, அன்புச்செல்வன் மீது தான் ஆசை. இந்தப் பேச்சும், சண்டையும், போட்டியும் எப்போதும் நடந்து கொண்டே தான் இருக்கும்.

இன்று நாத்தனார், விடிந்தும் விடியாமலும் காணும் பொங்கல் சீரோடு வரவும், எதுவும் சொல்ல இயலவில்லை. " வாங்க மதினி, எதுக்கு இதெல்லாம். இப்படி ஒரு முறையே கிடையாதே. எதுக்குச் சிரமப்படுறீங்க." என அக்கறை போலவே கேட்கவும்.

"இது முறைக்காகச் செய்யறது இல்லை உமா. என் மருமகளுங்க மேல இருக்கப் பிரியத்தில் செய்யறது. பாவை நோன்பு இருக்கக் கன்னிப் பெண்கள், நல்ல மாப்பிள்ளை, உத்தியோகம், எதிர்காலம் அமையணுமுன்னு வேண்டிக்கிட்டு பொங்கல் வச்சு விரதம் முடிக்கிறாங்க. அதுங்களையும் மதிச்சு சீர் கொண்டு வந்து குடுத்தம்னா, ஆசையா பொங்கல் வைக்குங்கல்ல." எனத் தன்மையாகவே சொல்லவும், கந்தவேல் மகள்களைக் கூப்பிட்டு வாங்கிக் கொள்ளச் சொன்னார்.

கயல்விழி, நேற்று மறுத்தவள் இன்று ஆசையாகவே அத்தையம்மாவிடம் சீரை வாங்கிக் கொண்டாள். கனி மொழி, " அத்தை, சேலை துணிமணி, திங்கிற ஐயிட்டம் எல்லாம் ஓகே. ஆனால் பொங்கல் எல்லாம் வைக்க முடியாது." என்ற கண்டிசனோடு வாங்கிக் கொண்டாள்.

கனகம்மாள், மகளிடம், " இந்தக் காலத்துக் குமரிகளைப் பார்த்துக்கிட்டேயில்லை. ஏதோ நீ செஞ்ச புண்ணியம், பெரியவளுக்கு உன்னைய மாதிரியே பதவிசான குணம்." என்றார். " அது தான் எனக்குத் தெரியுமே!" எனப் பேசிக் கொண்டு இருந்துவிட்டு மகள் வீட்டுக்கும் சென்றார் சிவகாமி.

"வாங்கப்பா, வாம்மா..." என வரவேற்றவள், "நேத்து உன் மகன் பரிசை அள்ளிக் கட்டிட்டு வந்துட்டானா. அதைப் பார்க்கவும், மற்றதை மறந்து இருப்பீங்களே?" எனக் கலைச்செல்வி சத்தம் போடவும்.

"ஏன்டி, அவன் என்ன தப்புத்தண்டாவுக்கா போரான். ஜல்லிக்கட்டுக்கு தான போயிட்டு வந்தான். அதுவும் முதல் பரிசு, லட்ச ரூவா பைக் சம்பாரிச்சிட்டு வந்திருக்கான்." எனப் பெருமைப் பட்டுக் கொண்டார் சிவகாமி.

"இந்தப் பெருமைக்கு ஒண்ணும் குறைச்சல் இல்லை. படிச்ச படிப்புக்கு ஒரு நல்ல வேலையைத் தேடிக்கச் சொல்லுமா. அப்பத் தான நாமளும் பெரிய மாமாட்ட தைரியமா பொண்ணு கேட்கலாம்." என  சொல்லவும். "ஏத்தா, இப்ப அவனுக்கு என்ன குறைச்சல், பம்பு செட்டோட வயல், மாடு கன்று , டிராக்டர் எல்லாம் தானே இருக்கு." எனச் சின்னசாமி கேட்கவும்.

"அதுக்கு இல்லைபா, இந்தக் காலத்தில பொண்ணைப் பெத்தவுங்க, என்னதான் பூர்வீக சொத்து இருந்தாலும், மாப்பிள்ளை ஒரு உத்தியோகமும் பார்க்கனுமுன்னு பிரிய படுறாங்கல்ல." எனச் சொல்லவும், இருவரும் மகளை யோசனையாகப் பார்த்தனர்.

கலைச் செல்வி, மெல்லிய குரலில், "உமா அத்தைக்குக் கயலை, அவுங்க அண்ணன் மகன் சின்னவன் தனுஷுக்கு கொடுக்கனுமின்னு ஆசை. அன்பு வரும்போது, போகும் போது, அத்தை ஜாடை மாடையா சொல்லுது. அவன் கண்டுக்காத மாதிரி போயிடுவான். அத்தை, அவுங்க அண்ணனை வரச்  சொல்லுமுன்ன, நம்ம முந்திக்கணும், அதுக்குத் தான் சொல்றேன்." என எடுத்துச் சொல்லவும்.

"ஏத்தா, இப்ப அவனுக்கு என்ன குறைச்சல், பம்பு செட்டோட வயல், மாடு கன்று , டிராக்டர் எல்லாம் தானே இருக்கு." எனச் சின்னசாமி கேட்கவும்.

"அதுக்கு இல்லைபா, இந்தக் காலத்தில பொண்ணைப் பெத்தவுங்க, என்னதான் பூர்வீக சொத்து இருந்தாலும், மாப்பிள்ளை ஒரு உத்தியோகமும் பார்க்கனுமுன்னு பிரிய படுறாங்கல்ல." எனச் சொல்லவும், இருவரும் மகளை யோசனையாகப் பார்த்தனர்.

கலைச் செல்வி, மெல்லிய குரலில், "உமா அத்தைக்குக் கயலை, அவுங்க அண்ணன் மகன் சின்னவன் தனுஷுக்கு கொடுக்கனுமின்னு ஆசை. அன்பு வரும்போது, போகும் போது, அத்தை ஜாடை மாடையா சொல்லுது. அவன் கண்டுக்காத மாதிரி போயிடுவான். அத்தை, அவுங்க அண்ணனை வரச்  சொல்லுமுன்ன, நம்ம முந்திக்கணும், அதுக்குத் தான் சொல்றேன்." என எடுத்துச் சொல்லவும்.

"ஏத்தா, கட்டிக்கப் போற புள்ளைக் கயல், அது என்ன நினைக்குதுண்டு பார்க்க வேணாமா. அது நம்ம வீட்டையில்ல சுத்தி, சுத்தி வருது. அன்பு மேல ஆசையில்லாமலா அப்படி வருது." எனச் சின்னச்சாமி கேட்கவும்.

" அது தான் பஞ்சாயத்து ஓடுது. நீங்க எதுக்கும், அன்புகிட்ட பேசுங்க. பெரியவனும், அடுத்து பாரின் போகலைனு சொன்னானே, வேற என்ன செய்யப் போறான்? இரண்டு பேருமா  ஏதாவது தொழில் தொடங்குறாங்களா, இல்லை ஒருத்தன் இங்க இருந்துகிட்டு, இன்னொருத்தன் வேலைக்குப் போறானா? இதெல்லாம் நீங்களும் கேளுங்க அப்பா, இது வரைக்கு எதுவும் கேட்டிங்களா???" என மூத்தமகள் பெற்றவர்களைப் பார்த்து வினவவும் இருவரும் முழித்தனர்.

"ஏத்தா , இதைப் பத்தியெல்லாம் நாங்க யோசிச்சதே இல்லை, நமக்கு வீடு, தோட்டம் தொரவுன்னு எல்லாம் இருக்கு, அப்படி இருந்தும் பெரியவன், அவனா தான் பாரின் போயி சம்பாதிச்சிட்டு வந்தான். சின்னவன், எனக்கும் உதவி பண்ணிக்கிட்டு, வேற எதோ செஞ்சுக்கிட்டு தான் திரியிறன், அவன் கையிலையும் காசு நல்லா தான் புழங்குது, இன்னும் என்ன கேக்குறீங்கன்னு தான்  புரியலையே?" எனச் சின்னச்சாமி, உண்மையில் புரியாதவராகத் தான் கேட்டார்.

"அப்பா, இந்தக் காலத்துக்கு அதெல்லாம் பத்தாது. நீங்க அன்புக்கிட்ட பேசுங்க, அவனே சொல்லுவான், சாய்ந்திரம் வரும் போது ஒரு முடிவைச் சொல்லுங்க. மாமாவையும், பெரிய மாமாட்ட பேசச் சொல்லுவோம்" என்றாள் கலை.

சின்னச்சாமியும், சிவகாமியும் யோசனையோடே வீடு திரும்பினர். இரண்டு மகன்களையும் அழைத்துப் பேசினர்.

கலைச்செல்வி சொன்னதை எடுத்துச் சொல்லவும், அன்புவுக்குக் கோபம் பழியாக வந்தது .

"அம்மா, இப்படிக் கண்டிசன் போட்டு எல்லாம் கல்யாணம் பண்ண முடியாது. நம்ம வசதிக்கு என்ன குறைச்சலாப் போச்சு. இந்தா மதினி வந்து நம்ம வீட்டில் சந்தோசமா இல்லை. இத்தனைக்கும் அறிவு ஆறுமாச காண்ட்ரேக்ட் மீதி இருக்குண்டு மாசமா இருக்கவுகளை இங்க விட்டுட்டுப் போனான். அவுக இங்க வாழலை. பொல்லாத பொண்ணைப் பெத்து வச்சுருக்காய்ங்கே!" என அவன் எகிறவும்.

"கோவப்படாதப்பா, கொஞ்சம் அமைதியா பேசு." என்றார் சின்னச்சாமி.

"டேய், அவைய்ங்கே கேட்கிறாய்ங்கண்டு இல்லை. நமக்கு எது நல்லதுண்டு பேசுவோம். நீ என்ன ஐடியால இருக்கேண்டுச் சொல்லு. நான் அதுக்கு ஏத்தாப்ல வேலையைச் செட் பண்ணிக்கிறேன்." என்றான் அறிவு.

"இப்போதைக்கு, வயலு, மாடுன்னு அப்பா பார்க்கிறார். அதுக்காக அவரே பார்க்கட்டுமுண்டு விட முடியாது. இரண்டு பேரில் ஒருத்தர், இங்கேயே அப்பாவுக்கும் துணைக்கு இருந்துட்டு, இன்னொரு வருமானத்துக்கும் ஏற்பாடு செஞ்சுக்குவோம். இன்னொருத்தர் வேலை தேடிகிறதோ, இல்லை வெளியூர், வெளிநாடு எங்கனாலும் போயி சம்பாதிக்கலாம், நானும் இரண்டு மூணு வேலை வருமுன்னு எதிர் பார்த்திட்டு இருக்கேன். க்ளிக் ஆனவுடனே சொல்றேன்." என்றான் அன்பு.

"நானும், அதைத் தான்டா யோசிச்சேன். ஆனால் என் அனுபவத்தை வச்சு சொல்றேன், வெளிநாடு போகணுமுன்னு எல்லாம் அவசியம் இல்லை , இரண்டுபேரும் இங்கையே பார்ப்போம். கொஞ்சம் சேவிங்க்ஸ் இருக்கிறதை வச்சு, டவுனை ஒட்டி இடத்தை வாங்கிப் போடுவோம். ரியல் எஸ்டேட் கூட ஆரம்பிக்கலாம்." எனப் பெரியவன் யோசனைச் சொல்லவும்,

"எதுவா இருந்தாலும் யோசிச்சுச் செய்ங்கப்பு. நமக்குத் தெரியாத விசயத்தில போய்க் கால் வைக்கக் கூடாது." என்றார் சின்னச்சாமி.

இவர்கள் பேசிக் கொண்டு இருக்கும் போதே, அன்புவுக்குப் போன் வந்தது.

"இதோ, வந்துட்டேன்" என நமட்டுச்சிரிப்போடு போனில் சொன்னவன், "அம்மா, நான் வெளியில போயிட்டு வந்துடுறேன்." எனக் கிளம்பினான்.

"நேத்து தான் காயம் பட்டு வந்திருக்க, மறுபடியும் ஜல்லிக்கட்டு, மஞ்சுவிரட்டுன்னு போகாத." என்றார் சிவகாமி. ஆனால் அதைக் காதில் கேட்க நேரமின்றிப் பைக்கில் பறந்திருந்தான் அன்பு.